amberenrosa.reismee.nl

Weer veilig thuis

Hoi lieve lezers!

Nou zijn we dan weer, terug in Nederland. Waar het normale leven gewoon weer van start is gegaan. Voordat we weer terug in Nederland waren hadden we natuurlijk nog een paar daagjes daar dus laat ik daar maar mee beginnen.

Maandag vertrokken we uit Kaapstad. We hadden niet echt meer iets gehoord van de eigenaar van de airbnb en dachten dat ons plan van half 10 vertrekken dus niet zou lukken. Terwijl we dus nog in bed lagen kregen we bericht dat hij er in 20 minuten zou zijn. Snel dus aankleden en de airbnb beetje fatsoenlijk maken. Gelukkig hadden we het meeste al ingepakt dus dat duurde niet heel lang meer. De eigenaar kwam iets voor half 10 al aan en na snel nog wat eten naar binnen gepropt te hebben en de afwas te doen terwijl hij op ons zat te wachten konden we gaan. Vanuit Kaapstad gingen we naar Beaufort West waar we eerst nog even naar het Karoo National Park gingen om voor het laatst nog wat dieren te spotten. Geen nieuwe dieren meer gezien die we in de afgelopen 6 weken nog niet gezien hebben maar blijft toch leuk. Daarna gingen we naar onze bed and breakfast. Hier was het vooral erg koud en maakte Rosa kennis met een elektrisch deken en ze was natuurlijk gelijk verkocht. Dankzij het elektrisch deken 's nachts totaal niet koud gehad. 's Ochtends daar een ontbijtje gegeten en verder gereden naar onze volgende bestemming. Onze bestemming was Bloemfontein. Onderweg naar Bloemfontein dachten we nog even langs de grootst zichtbare krater ter wereld te gaan. Volgens Google Maps lag deze namelijk langs onze route. De navigatie ingesteld op Vredefort Krater wat ie kende, maar op een of andere manier belandden we in de middel of nowhere. Er was in de wijde omtrek geen sikkepit te zien en dus maar weer de auto ingestapt en naar onze accommodatie gereden. Toen we bij onze accommodatie kwamen en het internet hadden om de Krater eens te googlen, bleek deze een radius van 300 kilometer te hebben, dus eenmaal in de krater is er natuurlijk niets van te zien. Hoogstwaarschijnlijk hebben we dus midden in de krater gestaan maar er niets van gezien. In onze accommodatie bleek er nog een Nederlandse jongen te zijn en later kwam zijn vriendin ook waar we de middag mee gepraat hebben wat erg gezellig was! 's Avonds met de jongen wat wezen eten bij een Italiaan in de buurt. Onze laatste stop was Johannesburg waar we weer naar de Birches Backpackers gingen waar we al twee keer eerder hadden gezeten. Daar voor onze laatste avond nog een keer uiteten geweest (Grieks, was echt super lekker). De volgende ochtend hadden we nog tijd om iets te doen voordat we naar het vliegveld moesten. Op naar Cradle of Humankind met een Engels meisje die we in het hostel 's ochtends hadden ontmoet. Eerst gingen we naar de grotten waar ze dus een complete en een heel skelet hebben gevonden van onze voorouders. Na de grotten gingen we nog naar het museum. we hadden niet heel lang meer voordat we weer terug naar het hostel moesten maar nog wel tijd om te kijken. Het was een onwijs leuk museum met informatie over de opgravingen en over de aarde miljoen jaren geleden. Uiteindelijk moesten we het laatste deel van het museum een beetje overslaan door tijdgebrek maar zeker de moeite waard om te kijken. Toen terug naar het hostel om het Engelse meisje af te zetten en onze spullen op te halen. Op naar het vliegveld om eerst de huurauto in te leveren en daarna zou Rosa eerst vliegen en ik later. Huurauto ingeleverd wat gelukkig super snel ging en toen op naar de incheckbalie voor Rosa. Toen we daar bijna waren bedacht Rosa zich dat we de tas met souvenirtjes in de auto hadden liggen. Beetje gehaast afscheid genomen toen jammer genoeg want Rosa moest inchecken en ik ging snel terug naar de autoverhuur voor de tas. Gelukkig lag die nog in de achterbak! Rond een uurtje of half 6 waren we op het vliegveld en Rosa haar vliegtuig vertrok 10 voor half 8 maar die van mij op kwart over 11 en dus moest ik me nog een tijdje zien te vermaken op het vliegveld. Dat is gelukkig prima gelukt en ondanks dat de KLM app aangaf dat er vertraging was toch netjes op tijd vertrokken. Rosa had een nooduitgang stoel gekocht en had dus gelukkig alle ruimte voor haar benen. Na een korte stop in Londen en een iets later vertrek kwam Rosa aan op schiphol. Daar stond haar moeder op haar te wachten. Ik kwam zelfs eerder dan gepland aan en om 10 uur landde het vliegtuig. Na nog een uitstapje langs de douane controle stonden mama, Michel, Demi, papa, Roxy en Rosa met haar moeder op mij te wachten. Nog wat spullen uitgewisseld en toen ging Rosa lekker naar huis en ik heb nog even wat gedronken op Schiphol. Inmiddels zijn we allebei gewoon weer aan het werk, is alle kleding weer gewassen en gaan we woensdag gewoon weer uiteten met onze vriendinnen van diergeneeskunde alsof we niet weg geweest zijn. Nu nog alle onwijs mooie foto's uitzoeken, uitwisselen en een fotoboek maken en nagenieten van de geweldige reis!

Wat feitjes en wist-je-datjes op een rijtje:
Totaal aantal kilometers: 10 440 kilometer waarvan 6590 kilometer met onze eigen huurauto

Wist je dat...?

... er vaak geen slot zit op de deur van de wc. Deur dicht betekent gewoon bezet.

... de hele kinderboerderij langs de weg loopt: schapen, koeien, varkentjes, honden en ook apen kunnen spontaan bedenken de snelweg over te steken

... fietsen op de snelweg ook heel normaal is.

... er een term is voor op de extra ruimte langs de weg rijden: Yellow-Line-Riding

... de politie op wegen waar je niet mag inhalen gewoon ging yellow line riden en Rosa hem kon inhalen

... Afrikanen heel goed zijn in het verzinnen van werk; in plaats van een stoplicht zetten ze meerdere mensen met vlaggen neer, achter iemand die dweilt loopt iemand de vloer droog te waaien, er is iemand om je boodschappen in te pakken, iemand om op je auto te letten, iemand om je te helpen in of uitparkeren, etc etc

... tanken een hele belevenis is. Je banden worden opgepompt, ramen gewassen, oliepeil gecheckt en natuurlijk getankt. Je hoeft de auto niet eens uit te komen en volgens de gids hoef je de medewerker die dit doet maar 5-10 rand fooi te geven (60 - 35 eurocent). Vonden wij schandalig weinig en gaven ook altijd meer.

... je het goedkoopst kan surfen in Coffee Bay. Voor 60 rand dus ongeveer 4 euro heb je een les van 2 uur met alles er op eraan.

... als we de neushoorn niet beter beschermen deze in 5 jaar uitgestorven is.

... de Tafelberg 1085 m hoog is, dat geeft natuurlijk een prachtig uitzicht over Kaapstad.

... als je naar de Tafelberg gaat je beter van te voren online kaartjes kan kopen, scheelt een hoop wachttijd!

Dit was dan onze laatste blog, hopelijk hebben jullie genoten van al onze verhalen. Beide maken we nog een fotoboek dus iedereen is zeker welkom om die te komen bekijken;)

Liefs!

Kaapstad!

Lieve lieve lezers!

Tijd vliegt voorbij en onze laatste week in Afrika is al weer aangebroken. Absurd dat het al weer bijna voorbij is.

De vorige blog eindigde met de cliffhanger dat we maandag walvissen zouden gaan spotten met een boot tour.

Het is dus zondagavond. Wekkertje gezet voor half acht en nog gezellig gekletst met de andere drie meiden uit de dorm, twee Duitse en een meisje uit Slovenië. We maken ons klaar om te gaan slapen en op dat moment komt een wat oudere Zuid-Afrikaanse dame de dorm binnen gestommeld. Ze probeert een gesprek met ons aan te knopen over hoe leuk de bijenkorf wel niet is en dat de reden was voor haar om naar Amsterdam te reizen. Als niet de grootste fans van Amsterdam vertellen we haar nog dat de Bijenkorf in meerdere, veel leukere steden zit, maar ze blijft ons toch aan onze kop zeuren over Amsterdam. Door een beetje bot te doen, houdt ze eindelijk op en binnen echt letterlijk twee seconden valt ze in slaap en begint ongelooflijk te snurken. Hele bossen zijn gekapt die nacht. Gelukkig slaapt Amber nog door een bombardement heen en had ik goede oortjes die eigenlijk voor muziek bedoeld zijn, maar ook het geluid van buiten tegen houden. Zo hebben we toch nog enig oog dicht gedaan voordat de wekker ging.

We hadden enorm veel zin in het walvissen spotten! Drie lagen kleding aan, muts op en toen werd ik gebeld: de zee was te ruw, het ging niet door, de hele dag niet en dinsdag ook niet. Daar sta je dan, acht uur 's ochtends in Hermanus, waar verder niet bijzonder veel te doen is. We hadden twee nachten in Hermanus gepland en daarna heel chic een airbnb in Kaapstad. Twee dagen niksen in Hermanus zagen we niet zitten dus hebben we onze plannen omgegooid en hebben we snel een hostel in Kaapstad geboekt voor die dag. Het Sloveense meisje, Monika, wilde ook naar Kaapstad en omdat ze erg sociaal en aardig was mocht ze mee in de auto. Monika doet het echte reizen, backpacken, couchsurfen en alles in haar eentje. Heel interessant om te horen hoe het haar verging, maar sommige verhalen deed ons ook realiseren dat het niets voor ons zou zijn.

Aangekomen in het hostel (na eerst vier rondjes verkeerd te zijn gereden, eenrichtingsverkeer is niet mijn vriend) bleek onze twin room nog niet schoon te zijn, dus kregen we een andere kamer met een tweepersoonsbed en twee stapelbedden, want alleen zes bedden is goed genoeg voor ons.

Het hostel zat dicht bij de waterfront, de pittoreske haven van Kaapstad. Met nog een klein bezoekje aan het enorm afgesloten Cape Town Stadium, zijn we daarnaar toe gelopen. We hadden Monika bij een ander hostel gedropt, maar weer afgesproken om met z'n drieën de middag door te brengen. Waterfront bevat allemaal restaurantjes, een grote shopping mall en een hoop toeristen. Ik had gelezen in de lonely planet dat er ook een plein was met standbeelden van de vier Nobelprijswinnaars van Zuid-Afrika. Klinkt indrukwekkend, was het niet zo. De standbeelden waren in zulke proporties gemaakt dat de heren meer op diedeldom en diedeldie uit Alice in Wonderland leken. Maar goed, je gaat toch met de standbeelden op de foto want dat hoort erbij. 's Avonds hebben we heerlijk Mexicaans gegeten mét cocktails want we waren op loopafstand van ons hostel.

Dinsdag mochten we in de Airbnb, een hele mooie studio én het zit echt super centraal maar toch met een parkeergarage waar we een toegewezen parkeerplaats hebben. We hadden weer met Monika afgesproken en gingen nu het centrum van Kaapstad verkennen. Long street is erg bekend, maar vonden wij niet heel leuk, en Bo-Kaap is een wijk met fel gekleurde huizen dus daar natuurlijk een heuse fotoshoot gehouden. Toch was het allemaal net wat minder dan het in de brochures leek en het feit dat we bijna op elke straathoek werden aangeklampt door bedelaars hielp ook niet. Na Bo-Kaap hebben we de Slave Lodge bezocht. Het is nu een museum, maar is een van de oudste gebouwen van Kaapstad, waar ten tijde van de VOC de slaven werden ondergebracht. Erg confronterend om dit te zien, zeker omdat het ook een stuk van onze geschiedenis is, veel dingen waren ook in Nederlands beschreven waardoor je het je des te meer realiseert. Verder was er nog een stuk museum gewijd aan HIV en aids, waar hier naar het schijnt 1 op de 4 mensen aan lijdt. Ook niet het vrolijkste onderwerp dus terneergeslagen verlieten we het museum weer. Monika had haar eigen plannen voor avondeten en bovendien is ze vegan, dus Amber en ik gingen Ethiopisch eten. Ik heb ooit eerder in Berlijn Ethiopisch gegeten en vond het toen erg lekker, dus toen ik zag dat hier een Ethiopisch restaurant was, heb ik Amber overgehaald. Het was een belevenis en zeker Ambers koffie was een heel gebeuren met wierook, popcorn (!) en een speciaal kopje zonder oor. Maar zeker een aanrader!

Woensdag hadden we de tweede poging gepland voor het walvissen spotten. Hermanus ligt genoeg in de buurt van Kaapstad dat we nog op en neer konden rijden en we moesten en zouden walvissen zien. Helaas kregen we 's ochtends weer een sms'je dat het afgelast was. Plan B trad dus in werking: de Cape Peninsula ontdekken!

We namen Monika weer mee want het was goed bevallen met haar erbij. Eerst gingen we naar Muizenberg, daar staan allerlei schattige felgekleurde strandhuisjes en zijn een hoop surfers bezig in de golven. Vervolgens gingen we naar Kalk Bay om te lunchen en hebben we het haventje bekeken waar zeehonden op de kade lagen en probeerden vis uit argeloze toeristen hun handen te jatten. We hebben ons bijna een uur vermaakt met de zeehonden bekijken.

Vervolgens stonden de Afrikaanse pinguïns in Boulders Beach op de planning! Ook daar hadden we dágen kunnen spenderen, maar er was nog meer te zien in Cape Peninsula. Zoals Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Ondertussen was het weer omgeslagen en was het flink bewolkt en winderig. Terwijl we de tocht naar cape point maakten begon het natuurlijk te regenen, maar als Nederlandse bikkels die wij zijn en Monika was ook geen watje hebben we op onze tanden gebeten en zijn we stug doorgegaan. Uiteindelijk was het het wel waard, want het uitzicht was erg mooi!

Op de terugweg naar Kaapstad zijn we via Chapmans Peak gereden, wat een scenic drive moet zijn, maar in het donker is daar niet veel van te zien. Heerlijk gegeten in Houtbay bij een aanrader van René en daarna lekker vroeg ons bed in, want donderdag stond de taxi om half negen voor de deur om ons naar Franschoek te brengen. Franschoek bestaat grotendeels uit wijngaarden. Op aanraden van René hadden we kaartjes voor de Wine Tram, een hop on hop off tram of trambus die je langs zo'n zeven/acht wijngaarden brengt en je kan zelf kiezen waar je uitstapt en of je er een uurtje of langer wilt blijven. Onze eerste halte was Le Maison. We hadden keus tussen twee wijnen proeven, zes of zes met bijpassende hapjes. Twee leek ons toch wel wat weinig, maar met eten ook weer een beetje overdreven. Het was half elf, maar waarom ook niet, we hadden toch een taxi voor de terugweg. Dus twaalf glazen op ons tafeltje terwijl de rest van onze mede tramgangers de glazen deelden of voor twee wijnen hadden gekozen. Ach, go hard or go home, right? Helaas waren twee van de zes ronduit ranzig, wel erg duur, dus we zullen er wel geen verstand van hebben. En geen spuugbakjes dus gewoon doorslikken die hap.

De tweede stop was Leopards Leap, lekkere slobberwijnen, dus de wél aanwezige spuugbakjes zijn door ons niet veel gebruikt. Hier hebben we ook een vlees en kaas plankje genoten want de lege maag ging ons toch wel parten spelen. Ik vond een wijn zo lekker dat ik graag de fles wilde kopen, maar de trambus kwam er al aan, dus Amber vooruit gestuurd om de bus tegen te houden en ik rende de winkel in. Ik voelde me aardig Amerikaans toen ik de hele groep ophield omdat ik zonodig iets moest kopen, maar ik heb uitgebreid m'n excuses aangeboden en niemand leek er mee te zitten, en uiteindelijk ging het om vier minuten.

De derde stop was Franschoek Cellar. Bij het uitstappen merkte ik ineens dat ik het koud had en wat een verrassing: mijn jas vergeten bij leopards leap. Dat lag natuurlijk niet aan de wijn, maar het was gelukkig geen probleem en de staf zou mijn jas ophalen. Wat een service!

Bij Franschoek Cellar deden we chocolate pairing. Dus bij elk glas wijn een bijpassend chocolaatje. Beviel goed. Toen het tijd was om weer naar de bus te gaan, duurde het net wat te lang met de rekening en zelfs het rennen had geen zin, dus bus was al weg. Dat betekende nog een uur spenderen in Franschoek Cellar, maar ze hadden Wi-Fi dus het was geen ramp.

Een uur later wisten we wel de bus te halen en zette de bus ons af bij de daadwerkelijke tram. De tram bracht ons naar La Grande Provence. Opgericht in zestienhonderdnegentig en nog iets, maar de focus was al een beetje weg. En man man man, wat hadden ze hier lekkere wijnen en goede kaas. Nog maar twee flesjes gekocht en Nederlands Afrikaans gepraat met de aardige jongeman die ons bediende wat uitzonderlijk soepel verliep. Zou het de dubbele tong zijn geweest?

22 wijnen later zaten we weer in de taxi terug naar Kaapstad. Onze chauffeur was enorm geïnteresseerd en aardig en nam zelfs een omweg voor ons die mooier was en we vermaakten ons prima. Bij de airbnb aangekomen wilde ik Monika laten weten hoe laat we zouden gaan eten, maar m'n mobiel was in geen velden of wegen te bekennen. Pure paniek want de telefoon is aardig belangrijk, zeker omdat die van mij de lokale simkaart bevat.

Ik wist zeker dat ie in de taxi moest liggen en de aardige chauffeur leek mij wel iemand die hem netjes zou terug brengen. Gelukkig kon ik via Ambers mobiel het nummer van het taxibedrijf vinden en bellen en een uur later was ik goddank weer herenigd met mijn telefoon.

Die avond hebben we bij een vegetarisch restaurant gegeten en was ook weer erg lekker!

Vrijdag was de grote spannende dag: great white shark cage diving!

In de ochtend zijn we nog langs Camps Bay gereden vanwaar je een mooi uitzicht op de Twaalf Apostelen hebt, een bergrichel met natuurlijk twaalf bergpuntjes.

Om half twaalf waren we ingecheckt en moesten we binnen vijftien minuten lunch zien te regelen. Er zat een restaurant naast het kantoortje van de haaientocht en de aardige ober gevraagd wat er binnen vijftien minuten geserveerd kon worden. Dit werd als een uitdaging opgevat en binnen vijf minuten hadden we fish n chips op tafel en was het onze taak dit binnen tien minuten naar binnen te schrokken. Geen lichte maaltijd zoals ons werd aangeraden, maar het moest maar.

En daar gingen we dan, samen met alle andere (Amerikaanse) passagiers. We zouden naar een eiland vol zeehonden varen omdat daar haaien normaal wel rondhangen omdat ze op de jonge zeehonden jagen. Halverwege werd er ineens 'dolfijnen!' geroepen en een groep van wel meer dan 30 Common Dolphins omringde de boot. Wat een schitterend gezicht, de dolfijnen die uit het water springen, met de golven die de boot creëert, spelen en onder de boot door schieten en zo dichtbij komen dat je ze bijna kan aanraken.

Eenmaal bij het eiland aangekomen begon de missie een haai aan te trekken. Dit heeft flink wat om handen, want aas is verboden dus moet het met een nep zeehond en een soort geuraas. We moesten nog een keer verplaatsen want ergens anders zou het beter werken, maar inderdaad, na een uur proberen schoot de eerste Witte Haai voorbij de boot. Amber zag er helaas niets van, want het schommelen van de boot veroorzaakte dat ze over de reling hing en de fish m chips nog een keer langs zag komen. De eerste vier mensen gingen snel de kooi in en konden een aantal keer goed de haai langs zien zwemmen. Vanaf de boot was de haai ook goed te zien en dat was al aardig indrukwekkend.

Na een tijdje mocht ook de tweede groep de kooi in, nadat er opnieuw een haai was aangetrokken, want ze blijven niet lang hangen wanneer ze merken dat er niets te halen valt. Ook zij zagen een aantal keer goed de haai langs zwemmen.

Toen was het onze beurt en misschien raad je het al een beetje, het was niet zo'n groot succes. We stonden erg lang op de boot te wachten met een verschrikkelijk krappe wetsuit aan en er kwam maar geen haai opdagen. Op het moment dat er wel eentje langs zwom, stond Amber nog over de reling en moesten we als een gek die kooi in en snel de zuurstof in onze mond en onder water. De zee was aardig frisjes op z'n zachtst gezegd en de kooi flink benauwd. Onder water wist ik niet waar ik kijken moest en uiteindelijk zag ik een glimp van een wegzwemmende haai. Onze gekochte onderwater wegwerpcamera's gingen nutteloos om onze polsen en toen we bedachten om die dingen te gebruiken, begrepen we geen snars van hoe ze werkten. Vervolgens was de haai verdwenen en het duurde zo lang voor dat er nog een verscheen dat de tijd om was en we weer richting de kade moesten. Helaas pindakaas.

's Avonds hebben we ons getroost met heerlijke pizza's en zijn we weer op tijd naar bed gegaan.

Zaterdag mochten we eerst onze tickets ophalen voor de rugbywedstrijd van diezelfde dag. Daarna gingen we naar The Old Biscuit Mill. Op zaterdag is daar een soort foodtruck market, maar dan zonder de trucks, alleen kraampjes. Maar super lekker eten en we hebben er ontbeten met crepes. En toen, eindelijk, richting Hermanus voor de whale watching! Na een educatieve uitleg over de walvissoorten die te vinden zijn (southern right whale, humpback whale en de Bryde's Whale) gingen we op pad. Deze boot schommelde gelukkig een stuk minder dus de crepes bleven waar ze waren. Na zo'n drie kwartier varen was de eerste bult zichtbaar. Een Southern Right Whale! Het waren er twee en ze kwamen zelfs richting de boot om even een kijkje te nemen. Heel indrukwekkend om zulke grote dieren te zien en in de twee uur dat we op het water waren hebben we zo'n tien Southern Right Whales gezien. Geen andere soorten, maar dit was al enorm gaaf!

Rechtstreeks vanuit Hermanus gingen we naar de rugbywedstrijd. Het was een Nieuw-Zeelands clubteam The Chiefs tegen Kaapstads The Stormers. Kwartfinale. Erg fijne gespierde mannen om naar te kijken, dus wij zijn fan. Zonder enig idee te hebben wat er eigenlijk gebeurde, want rugby spelregels waren ons compleet onduidelijk, riepen we gewoon mee met het publiek en zwaaiden we net zo hard met onze vlaggetjes. Ook dit was een hele belevenis om zo een rugbywedstrijd te kijken, zeker omdat we in het beste vak ongeveer tegen het veld aan zaten. De wedstrijd vloog voorbij en helaas verloren de Stormers maar zonder enig gedoe verliet iedereen netjes het stadion.

's Avonds aten we bij een Afrikaans restaurant. Onze gezichten werden beschilderd, er werd gedanst en gezongen en het waren allemaal traditionele Afrikaanse gerechten. Als voorgerecht kregen we vetkoek met zeewiersoep dat volgens Amber eigenlijk 'gewoon een oliebol met erwtensoep' was. We zaten overduidelijk nog niet echt in de Afrikaanse sfeer. Na het eten zochten we Monika weer op die we sinds woensdag niet meer hadden gezien en zijn met z'n drieën naar The Beerhouse on Long Street gegaan. Twintig bieren op de tap en honderd in fles, dus genoeg te kiezen. Een Zuid-Afrikaanse jongen van Xhosa en Zulu komaf sprak ons aan en ineens ging het gesprek over hun inwijdingsritueel wat inhoudt dat ze op hun achttiende de bush in moeten waar ze zonder enige verdoving een besnijdenis ondergaan. Ook hij had dit gedaan, maar zei heel stellig dat zijn zoons dit nooit zouden doen. Er overlijden jaarlijks jongens door infecties en regelmatig verliezen ze hun gewaardeerd lichaamsdeel.

Na twee rondjes hielden Amber en ik het voor gezien, de dagen hier zijn flink gevuld en uitputtend.

Zondag was het eindelijk echt mooi weer: geen wolkje aan de lucht, weinig wind en zo'n 24 graden. Tijd om de Tafelberg te 'beklimmen' oftewel, de Cable Car in te gaan en ons naar de top te laten brengen. Toch hebben we het eerste stuk wel moeten lopen want de cable car zit niet aan de voet van de berg, maar meer halverwege. We hebben het uitzicht toch wel een beetje verdiend misschien. Het uitzicht over Kaapstad was fenomenaal, je kon de hele cape peninsula zien, robben eiland en natuurlijk de hele stad zelf. Ook hier zijn weer de nodige foto's gemaakt.

In de middag pikten we Monika weer op om nog een keertje naar de waterfront te gaan. We hebben nog een beetje gewinkeld, wat heel onverstandig is aangezien onze backpacks echt al propvol zitten zonder extra aankopen, maar we konden het niet laten.

Zondagavond was eigenlijk onze echte laatste avond. De rest van de week reizen we weer naar Johannesburg dus zitten we veel in de auto en kunnen we niet ergens even settelen. We hadden voor ons laatste avondmaal in Kaapstad een redelijk chic restaurant uitgekozen aan de waterkant, waar we heerlijk vis hebben gegeten. Na het eten hebben we onze tassen ingepakt of een poging gedaan tot, in mijn geval. Ik los het nog wel op ergens komende week...

Donderdag vliegen we al weer naar huis en vrijdag zullen we Nederlandse bodem weer aanraken. Hoewel we jullie allemaal verschrikkelijk missen, hebben we voor ons gevoel hier veel te weinig tijd gehad en is er nog zo veel meer te zien en te doen! Maar we hebben nog ongeveer vier dagen, dus wie weet wat er nog meer gaat gebeuren!

Liefs, Rosa en Amber


De garden route

Hooooi trouwe lezers!

Jullie zitten natuurlijk weer met smart te wachten op onze blog dus hier is ie weer!

We gingen dus vorige week maandag naar addo elephant park. In onze kia picanto gingen we door het park scheuren in de hoop leeuwen te zien. We stonden daar iets over 7, lekker vroeg op de stoep want 's ochtends is de beste tijd om ze te zien. Toen we het park inreden zagen we niet veel meer dan bomen en struiken en vroegen ons toch beetje af of we tussen al die struiken moesten gaan turen om iets te zien. Gelukkig was verder in het park minder bomen en struiken en konden we gelukkig goed om ons heen kijken. We zagen drie buffels van super dichtbij die om onze auto liepen. Daarnaast zagen we natuurlijk olifanten, het park heeft die naam niet zomaar, al viel het ons toch mee qua olifanten in het begin. En wat ook super vet was was de neushoorn! Waren gewoon aan het rond rijden en opeens zag ik iets de weg over steken wat wel grijs en groot was maar geen olifant. Dus ik enthousiast daar is een neushoorn! Rosa gaf even plankgas en toen zagen we de neushoorn voor onze neus de weg oversteken. In dit park hebben ze alleen zwarte neushoorn dus die kunnen we nu ook afstrepen! Heel leuk park waar we zeker weer genoten hebben van de dieren.

Jammer genoeg hebben we dus weer geen leeuwen gezien.

Dinsdag hebben we toch besloten om nog een keer naar addo te gaan omdat die leeuwen toch hoog op ons lijstje stonden om te zien. Wij stonden dus 5 voor 7 voor de deur en de deur zat nog dicht dus we moesten even wachten op de medewerker. Die kwam al te laat aanzetten en toen bleek er ook nog een probleem met de printer te zijn waardoor de bonnetjes er niet uitkwamen maar daar was ze niet heel actief in om het op te lossen. Dus uiteindelijk was het half 8 voordat we het park in konden maar wij zagen onze leeuwen dus al verdwijnen want elke tijd is kostbare tijd. Door het park gescheurd druk op zoek naar de leeuwen. En ja hoor ergens op de berg zag rosa wat lopen en snel door de camera gekeken en dat waren leeuwen! Wij helemaal gelukkig. Zagen twee leeuwinnen en 3 kleintjes. Nog wel erg in de verte maar ze waren de berg aan het opklimmen en keken op de plattegrond en hadden bekeken waar ze ongeveer naar toe liepen. Wij daar naar toe gegaan en gewoon staan wachten. Stonden ook zebra's dus we hadden wel verwacht dat die actief zouden worden als de leeuwen zouden komen. Nou dat is dus niet waar haha. Opeens zagen we de leeuwen de berg af komen en die zebra's bleven gewoon rustig staan. De leeuwinnen en de kleintjes bleven eerst bovenin liggen maar uiteindelijk kwam er 1 toch naar beneden. Langzaam aan steeds verder en op een geven moment ging ze zelfs achter de zebra's en eland aan. Super vet om te zien natuurlijk! Was ook super dichtbij en ze stak voor de auto over. Daarnaast was dit best een afgelegen plaats waardoor we de enigste auto waren en dus volledig eerste rang. Vervolgens kwamen ook de andere leeuwinnen naar beneden met de drie kleintjes. Ook die hebben we van dichtbij gezien. De andere leeuwin die achter de eland aan was gegaan had de eland weer terug gejaagd en gingen de andere leeuwinnen er dus ook achter aan. Drie leeuwinnen met drie kleintjes van super dichtbij, onze dag kon niet meer kapot! Onze big five teller staat dus op 4 omdat we de luipaard niet gezien hebben maar daar kunnen we mee leven.

Nog een rondje door het park en toen hadden we het park wel gezien! 's middags gingen we even de stad in naar boardwalk waar wat winkeltjes zitten en een casino. Rosa voor het eerst het casino in en die ging met winst naar buiten! Mijn geld was er zo door heen. Was een casino met onwijs veel automaten dus konden alleen beetje op een knop drukken.


Woensdag vertrokken we weer uit port Elizabeth. Op naar jeffreys bay want daar was een surf westrijd wat ons wel leuk leek om te zien! Toen we daar kwamen was er niet echt een wedstrijd bezig maar wel best veel mensen die daar rondliepen en ook veel mensen aan het surfen. Toen met de auto naar tsitsikamma National park. Eerst naar de grote boom geweest en daarna naar de suspension bridge. Een houten brug over het water waar de omgeving weer erg mooi was. Toen doorgereden naar knysna waar we zouden overnachten.

Donderdag gingen we naar een olifanten park in knysna. Hier lopen de olifanten vrij rond maar organiseren ze een tour naar de olifanten om ze te voeren en te aaien. Dus met allebei een emmertje vol groente en fruit op naar de olifanten. De olifanten komen al aanlopen als de kar met mensen aankomt want ze weten wat er gaat gebeuren. De olifanten moeten achter een hekje gaan staan en dan wordt iedereen beetje verdeeld over de olifanten en mag je ze voeren. Daarna konden we ze aaien en op de foto. Je mag zo lang blijven als je wilt dus toen het karretje opnieuw aankwam bleven we nog en konden we met nog andere olifanten op de foto. Na het olifanten park naar thesen iland waar we eerst lekker tapas hebben gegeten om vervolgens wat rond te lopen daar bij de winkeltjes. Er was oester festival in knysna en waren nog even naar het festival terrein waar we allebei een muts hebben gekocht want afrika is toch kouder dan we dachten.

Onze vrijdag ochtend begon met een lekke band. Autoverhuur bericht en die zouden iemand naar ons toe sturen. Toen was het dus vooral wachten op die persoon en dat duurde best nog even. Die kwam met een nieuwe auto aanzetten waar wij mee verder konden en hij ging de reserve band eronder zetten en de kia meenemen. Toen konden we op weg naar mosselbay! Daar zijn we eerst naar het bartelomeu dias museum gegaan. Er staat een replica van een schip in het museum en er is een schelpen museum. Wel leuk museum maar niet zo geweldig als we dachten. Daarna naar onze slaapplaats voor die nacht gereden en dat was een trein! Een omgebouwde trein die op het strand ligt waar we onze eigen kamertje hadden. Wel super smal maar prima voor een nachtje. Bij het restaurant daar eerst een cocktail gedronken en daar gegeten.

Zaterdag gingen we op weg naar swellendam. In de buurt is het bontebok National park dus daar hebben we een wandeltocht gedaan en nog een rondje met de auto om te genieten van de natuur en de dieren. Het was aardig fris in swellendam!

Zondag ochtend hebben we na het uitchecken eerst lekker uitgebreid ontbeten. Het was slecht weer geweest die nacht met veel regen maar daardoor waren de toppen van de bergen besneeuwd wat een mooi uitzicht gaf. En toen moesten we terug naar mosselbay omdat ik niet zo slim was geweest en mijn ereader vergeten was. Gelukkig had het hostel ons gebeld en heb ik hem weer terug. Daarna gingen we op naar hermanus. Dus weer langs swellendam en naar cape agulas. Wat het meest zuidelijke puntje is en de Indische oceaan en Atlantische oceaan in elkaar overgaan. Behalve het bord niks van te zien natuurlijk maar moet je wel kunnen afstrepen natuurlijk. Toen naar hermanus waar we weer in een dorm sliepen. Aardige meiden in de kamer en ook een wat oudere vrouw die blijkt te snurken. Hopelijk kunnen we toch een goede nachtrust pakken want morgen staat een walvissen tocht op de planning!

Durban, Coffee Bay en Cradock

Lieve lezers!

Onze derde week in Zuid-Afrika is al weer voorbij en we hebben weer veel mooie plekken gezien.

Maandag begonnen we de dag om kwart voor vijf. Ja, u leest het goed, 04:45. Toen werden we namelijk wakker gebeld door de Kwazulu Natal Sharks boat. Deze organisatie checkt en vervangt de netten die voor de stranden van heel de regio rondom Durban liggen en shark attacks moeten voorkomen. In deze netten kunnen dieren vast komen te zitten en dit wordt elke ochtend gecheckt. Hoe dit ons werd aangeprezen was alleen wat anders dan de uiteindelijke boottocht: in de lonely planet stond dat je op de boot meeging die de netten checkt, maar in werkelijkheid zit je op een andere boot met alleen maar toeristen en een gids die iets vertelt over de netten en hoe goed ze werken. Je ziet de échte boot wel z'n ding doen, en je komt een aantal keer dichtbij, maar echt iets zien van mogelijk vastgekomen haaien of andere dieren deden we niet. Bovendien waaide het flink en regende het ook nog. Normaalgesproken zagen ze ook nog dolfijnen op de tour, maar die waren nu natuurlijk in geen velden of wegen (golven) te bekennen.

Dit was een beetje een domper, maar in de middag gingen we naar de Zuid-Afrikaanse Seaworld. Ook hier kun je tegen betaling allerlei zeedieren 'ontmoeten' wat tegenwoordig toch wel een beetje dubieus is. Echter hebben we hier wél haaien en dolfijnen gezien, dus onze dag was toch nog gered. 's Avonds hebben we een poging tot koken gedaan, die helaas uitliep in zwartgeblakerde uien en bijna rauwe aardappelen. We wijten het aan de pannen hier.

Dinsdag was het plan om naar het Moses Mabhida stadion te gaan. Dit stadion is gebouwd voor het WK in 2010 (Waar ons oranje nog wel meedeed, die goeie ouwe tijd) en best wel een mooi ding. Het heeft een soort boog over het stadion, waar je vanaf kan bungee jumpen het stadion in, of je kan gewoon met een liftje omhoog en weer netjes mee naar benee. Dat laatste leek ons wel wat. Eenmaal daar aangekomen bleek er een staff meeting te zijn die natuurlijk op z'n Afrikaans geen enkele eindtijd leek te hebben dus het plan ging niet door.

Wat eerder dan gepland zijn we dus maar naar het strand gegaan. Durban heeft mooie zandstranden en hoge golven. Je mag alleen op de aangegeven stukken zwemmen waar toezicht van lifeguards is.

'Nou,' dacht ik, 'ik zal eens laten zien hoe goed wij Nederlanders wel niet kunnen zwemmen, zeker met een A, B én C diploma op zak.' Onze eerste ervaring met de Indische Oceaan bleek echter een ander verhaal: een sterke onderstroom, golven van twee tot drie meter hoog die elkaar in rap temp opvolgden. Tot er een golf kwam waar zowel Amber als ik flink door onder water werden getrokken en na meerdere koprollen niet meer wisten wat onder of boven was. Dat was wel even schrikken. Zeker omdat mijn bovenstukje ergens in die koprollen bedacht dat de Indische Oceaan maar haar nieuwe onderkomen moest worden en mij dreigde te verlaten. Maar het ding had 60 euro gekost dus met een noodgreep wist ik het nog te pakken te krijgen én mijn omstanders niet te flashen. Goddank. Onze drie zwemdiploma's ten spijt zijn we toen snel het water uitgegaan.

Op de terugweg naar het hostel gingen we toch nog even langs het stadion, maar de meeting zou de hele dag duren, dus een ritje naar boven zat er niet voor ons in helaas.

Onze tweede poging om te koken ging een stuk beter en we hebben tot zo ver nog geen voedselvergiftiging opgelopen.

Woensdag stond er weer een lange autorit op de planning. Om negen uur vertrokken we om om half zes aan te komen in Coffee Bay. Maar ook hier onderweg weer het nodige beleefd: de laatste 80 km naar coffee bay is een slingerende weg vol gaten, waar het een uitdaging is om ze te ontwijken. Het gebied rondom coffee bay is het armste van Zuid-Afrika. Het hoogste percentage werkloosheid, gebrek aan stromend water en educatie. Waar ze hier een overvloed aan hebben is echter loslopend vee. Schapen, koeien, varkens en ook honden steken hier onverstoorbaar de weg over terwijl we met 80km/u komen aangescheurd (wat niet heel verstandig was op die weg überhaupt, maar we hadden honger). En dus stak er een schaap nog geen vijftien meter voor ons de weg op. Omdat we geen zin hadden in een anatomie-les schaap, wilden we het beest graag heel laten, dus trapte ik met al m'n vermogen op de rem. Nog geen halve meter voor het dier kwamen we tot stilstand. Achter ons hoorden we ineens piepende banden en er laaide een enorme stofwolk op. Blijkbaar zat er (veel te dicht) achter ons nog een auto die onze remactie niet helemaal goed had ingeschat. Hij z'n auto de berm in moeten sturen om ons te ontwijken. Met veel getoeter en misbaar haalde hij ons vervolgens in. Het schaap was uiteraard ongedeerd en zonder ook maar enige notie van alle commotie overgestoken.

In coffee bay verbleven we in Coffee Shack, een echt hostel waar een hoop wiet rokende surfer dudes en chicks verblijven. Coffee bay schijnt ook een van de beste plekken van Zuid-Afrika te zijn om te surfen en coffee shack biedt hele goedkope surflessen aan. En je kan nu eenmaal niet in Coffee bay verblijven zonder een wave te 'catchen', dus gaven Amber en ik ons op voor een surfles.

Donderdagochtend om half acht stonden we op het strand, met een wetsuit aan te luisteren naar onze instructeur Gabriel. Stel je een surfertype voor en dan heb je ongeveer Gabriel voor ogen. Hij legde ons de vijf stappen van surfen uit, maar we moesten vooral onthouden dat we niet moesten nadenken. We mochten eerst in het zand oefenen waarbij duidelijk werd dat surfen bestaat uit allerlei onmogelijke yogaposities die voor ons houten planken niet gemaakt zijn. We kregen dus een alternatieve versie waarbij we onze hamstrings niet hoefden te overrekken. Toen we het op het droge eindelijk onder de knie hadden, mochten we het voor het echie proberen. Ik had beginnersgeluk en mijn eerste poging kon ik gelijk staan op m'n board. Amber startte op als een dieseltje, maar toen ze eenmaal op gang was, 'catchte' ook zij de waves achter elkaar. We vonden onszelf erg cool en echt best wel goed! Echter noemde Gabriel ons een 'challenge' maar ik denk niet dat hij er verstand van heeft.

Omdat een twee uur durende surfles niet genoeg actief was, hadden we ons ook nog opgegeven voor een drie uur durende hike langs, op, en over de kliffen rondom coffee bay. Om half tien waren we terug van de les en om half elf stonden we al weer klaar om te beginnen aan de tocht. Het was een erg mooie, maar ook spannende tocht, want allebei hebben we last van hoogtevrees en sommige paadjes liepen langs de rand van een klif en een verkeerde stap zou toch betekenen dat we toch zo'n vijftien meter naar beneden zouden vallen. Gelukkig hebben onze voeten ons niet in de steek gelaten en hebben we het overleefd. Rond half vier waren we terug in het backpackers hostel en waren we kapot. 's Avonds waren we weer wat opgeknapt en hebben we een flink aantal potjes pool gespeeld, waarbij er duidelijk een stijgende lijn in ons spel zichtbaar was (wat ook wel nodig was) en zijn we voor ons doen laat naar bed gegaan: half twaalf.

Vrijdag hadden we weer een auto dag op het programma. Maar eerst moesten we nog langs 'hole in the wall'. Dat is de belangrijkste trekpleister van het gebied en het lijkt een beetje op de rotsformatie in Malta die niet zo heel lang geleden is ingestort. We hadden rond gevraagd of we er zelf naar toe konden gaan, want de reisgids gaf aan dat we het het beste met een gids konden doen, maar een local vertelde ons dat onze Kia Picanto ons er ook naar toe kon brengen.

De weg was natuurlijk absoluut niet geschikt voor onze schattige kleine Kia picanto, maar opgeven doen we niet aan, dus met slippende banden en al zijn we er naar toe gereden. En het was wel mooi, niet super spectaculair, maar wel mooi. Vanuit hole in the wall hebben we onze weg vervolgd, toen al heel snel het angstaanjagende lampje van lege tank begon te branden. Goh, ja, daar moet je ook ineens aan denken met een eigen auto en geen vader die wel zorgt dat de tank altijd vol is. Met zweethandjes en trillende knieën hebben we onze weg vervolgd, want daar in de middle of nowhere was natuurlijk geen tankstation te bekennen. Na zo'n honderd kilometer in dikke stress te hebben gereden was daar eindelijk onze redding: een tankstation! Verder bevatte onze route naar Cradock weinig bijzonderheden naast het gebruikelijke vee en een paar gekken op de weg.

Rond een uur of half zes kwamen we aan bij Victoria Manor and Die Tuinhuise. We hadden via internet geboekt en het boeken was een beetje vaag, maar we dachten een eigen kamer en misschien wel een eigen badkamer te hebben. Dit was maar ten dele waar: we hadden een eigen huis, wat bestond uit twee slaapkamers, twee zitkamers, een badkamer (mét bad) en een keuken met eetkamer. Niet normaal. Bovendien was allemaal een chique bedoening wat zeker tijdens het avondeten opviel toen ik een glas wijn dacht te bestellen, maar vervolgens een hele fles kreeg aangeboden. Eerst moest ik toestemming geven dat de kelner de fles mocht openen, daarna mocht ik een klein beetje proeven (waarbij ik net deed alsof ik verstand had van wijn) en pas wanneer de wijn mijn goedkeuring kon wegdragen werd mijn glas ingeschonken. Daar zaten we dan in ons kloffie, twee opgeschoten studenten die dachten te gaan backpacken in Zuid-Afrika.

De reden dat we naar het onbekende Cradock waren gegaan is Mountain Zebra National Park wat er naast ligt. In dat park hebben ze namelijk een bijzondere soort zebra's: de cape mountain zebra. Deze ziet er anders uit dan de normale zebra omdat deze een bruine snuit hebben, geen schaduwstrepen, ze zijn dus echt zwart-wit en hun strepen lopen niet door tot aan hun buik, maar stoppen eerder zodat ze witte buiken hebben. Misschien niet super bijzonder, maar er zijn er maar zo'n 400 van, en alleen in dat specifieke park dus wilden we er naar toe.

De zaterdag zijn we naar het park gereden. We wisten dat het park ook cheeta tracking organiseerde, maar daar waren we te laat voor. We hebben dus op eigen houtje het park verkend en hebben toen jakhalzen, kudu's, rode hartebeesten, blesbokken, zwarte gnoes, vervet aapjes, bavianen, elanden (zien er heel anders uit dan die in Canada), springbokken, struisvogels en natuurlijk de bijzondere zebra's gezien. Helaas hadden we nog steeds geen grote katachtigen gezien dus hebben we ons opgegeven om zondagochtend wél de cheeta tracking te doen. Er werd ons een percentage van 99,9% beloofd dat we een cheeta zouden zien en dat stelde ons zeker gerust.

Vandaag mochten we lekker op tijd uit bed om om half acht bij de ingang van het park te zijn. We gingen met een grote safari-truck met nog zes andere personen op zoek naar cheetahs. En we speelden een beetje vals: de cheeta Angela had een halsband om met een zendertje en onze gids had de apparatuur om dit op te kunnen vangen. Desondanks moesten we 1 kilometer in de buurt zijn voordat het signaal opgevangen zou worden en dit duurde even. Dit duurde zelfs zo lang dat we begonnen te vrezen dat we bij de 0,1% hoorden, maar gelukkig zijn we toch niet zo bijzonder. Na drie uur te hebben rondgereden zagen we de cheeta Angela met haar drie jongen. Die drie zijn allang geen schattige kleine cheeta welpjes meer, maar waren bijna volgroeide jachtluipaarden. We konden tot minder dan tien meter te voet naderen en de mooiste foto's maken. Wat was dit ongelooflijk gaaf! In het park hebben ze zeven cheetahs en we hebben er vier gezien. We voelden ons enorm bevoorrecht om deze met uitsterven bedreigde diersoort van zo dichtbij te mogen zien.

Na deze geweldige ervaring hebben we onze spullen in de auto gegooid en weer verder gereden. Nu zijn we in Port Elizabeth, waar we ons eigen studiootje hebben met een mooie badkamer mét bad. We hebben net heerlijk gegeten bij Something Good en dat was het zeker. Er was live muziek en voor ongeveer tien euro hadden we een heerlijk hoofdgerecht en dessert. Nu zitten we uit te buiken in ons studiootje en ons te verheugen op morgenochtend: dan gaan we naar Addo Elephant National Park. Daar hebben ze ook leeuwen, dus we hopen heel hard dat we die morgen eindelijk gaan zien. Duim voor ons!

Heel veel liefs,

Amber en Rosa

Safari!

Hoi lieve lezers!

Hierbij weer een nieuwe blog zodat jullie ons kunnen blijven volgen. Tijd om te vertellen over onze safari! Zondagochtend mochten we erg vroeg op, want om 6 uur moesten we aanwezig zijn bij de lodge. Onze huurauto konden we gelukkig daar parkeren en na een korte uitleg over de bus en de regels was het om half 7 tijd om te vertrekken! We waren met 13 personen, een gezin met twee kinderen (7 en 9) uit Spanje (Barcelona ),  vader en zoon uit Amerika, een meisje uit Amerika,  2 meiden uit Noorwegen, een jongen uit Zweden en een jongen uit Nederland. Wij hadden chill de voorste plekken bemachtigd in de tourbus richting onze eerste lodge. Onderweg stopten we regelmatig om te plassen, wat eten of drinken te kopen en zo leerde we iedereen een beetje kennen. Tussendoor gingen we lunchen op een prachtige locatie en na bijna 9 uur onderweg en een bumpy ride het laatste uur kwamen we aan bij onze lodge voor de komende 2 nachten. De lodge lag in het natuurpark dus waren er wat regels om niet opgegeten te worden of apen in je badkamer te hebben. Het slaapgedeelte was een soort tent maar een luxe tent met een deur, normale bedden en een badkamer. 'S avonds hadden we onze eerste braai! Dus een kampvuurtje en veel vlees. Nog even een douche voordat we naar bed gingen en wat een heerlijke douche was dat!

Ook nu mochten we weer optijd op omdat om half 7 aan het ontbijt moesten zitten en om 7 uur tijd voor de bushwalk! Hierbij gaat het niet echt om dieren vinden maar meer om spoorzoeken, ontlasting ontcijferen  en de natuur. We hebben dus dingen geleerd over de bomen en veel naar poep gekeken. Ook lieten ze een spinnenhol zien en haalde de spin eruit waarbij je hem op je hand kon houden. Rosa was zo stoer om het te doen en ik vond hem van een afstandje al dichtbij genoeg. Rond 10 uur kwamen we weer aan bij de lodge en hadden we even relaxtime. Vanaf het hoofdgebouw had je een prachtig uitzicht over een deel van het park en dus hebben we veel daar gezeten in de hoop ook nog wat dieren te spotten. Uiteindelijk hebben we wel wat dieren gezien zoals aapjes maar jammer genoeg geen leeuw die even wat kwam drinken of een olifant. Tijdens de lunch werden de aapjes zelfs zo nieuwsgierig dat je ze bijna kon aaien. 'S middags was het tijd voor de game drive en dieren spotten! Wij nog helemaal blij met elk dier dat we zagen natuurlijk dus de impala's en koedoes werden goed op de foto gezet. Daarnaast hebben we nog 2 olifanten gezien van echt super dichtbij! Zo dichtbij dat Rosa met haar zoomlens geen eens heel de olifant op de foto kreeg. Het was een oud mannetje die echt reusachtig groot was met een jonger mannetje die de oudere onder zijn hoede had genomen om hem op te voeden. Na de olifanten hadden we een break met een drankje en een hapje. Daarna weer verder op zoek, nu in het donker, maar jammer genoeg hebben we niks meer gezien behalve impala's en inmiddels was dat totaal niet interessant meer. Andere auto had meer geluk en zagen nog neushoorns. Rond half 7 waren we weer terug en hebben gegeten, bij kampvuur gezeten en toen naar bed.

Dinsdag was het tijd om naar onze volgende lodge te gaan in Hazyview. Volgens onze gids (en chauffeur en kok) konden we 'uitslapen' wat betekende half 8 ontbijt en 8 uur vertrekken. Op de planning stonden verschillende bezienswaardigheden. Eerst reden we naar de blyde river canyon. Echt een prachtig gebied daar waarbij er een kloof is ontstaan door de rivier. Hele fotoshoot natuurlijk daar gehouden en er zitten hele mooie foto's bij gelukkig! Vanaf daar gingen we naar de Bourke's Luck Potholes en ook daar was het weer prachtig met gesteente en water. Het gesteente heeft gekke vormen gekregen door  erosie wat heel mooi is. Als laatste gingen we naar God's Window. Dat klinkt natuurlijk echt spectaculair en het was ook zeker een mooi uitzicht maar nadat we al zo verwend waren met de vorige plekken viel dit dan een beetje tegen. Wel gaat het hier vooral om de mist dat een mooi plaatje geeft en de mist was bij ons weggetrokken. Hierna was het een uurtje of 3 en toch maar eens tijd om te lunchen. Een lunch bij Harry's pancake stond op de planning en daar hebben we heerlijk gegeten. Hierna was het tijd om naar onze lodge te gaan. Deze lodge was luxer met een groot huis met een grote keuken en woonkamer en rondom kamers met bedden. Geen luxe tent dus maar echt een kamer. Voor het eten Uno gespeeld en na het eten 30 seconds wat Rosa samen met de Zweedse jongen gewonnen heeft.
Woensdag was het tijd voor het Kruger park! En de dag dus waarop alle dieren gespot moesten worden. Om 6 uur vertrokken we richting het park en toen we daar aankwamen stonden er al aardig wat auto's! Iedereen begon wat duf te zoeken naar dieren. Al redelijk snel zagen we een hyena en ook hier waren alle dieren die we zagen erg interessant, behalve de impala's dan. Dus zebra's in de verte was goed genoeg om te stoppen. We zagen zebra's, buffels (1 van de big five, check), antilopes, vogels en een giraffe in de verte. Tijd voor een plaspauze, dus hop even naar de wc en weer terug was het plan. Maar er zat er een grote shop bij dus nadat we daar even door heen waren gewandeld terug naar de bus om verder te zoeken naar de big five. Jammer genoeg waren de anderen en dan vooral de Amerikanen bezig met winkelen en eten. Uiteindelijk zijn andere mensen (jammer genoeg niet onze gids) ze gaan zoeken want het duurde zo wel erg lang en door daar te staan wachten ga je die dieren natuurlijk niet zien. Een uur aan kostbare tijd waren we kwijt jammer genoeg. Maar weer positief verder op zoek. We konden aangeven als we iets zagen zodat de auto stopte en wij foto's konden maken. Er werden aan onze rechterkant olifanten gespot en dus werd er hard stop geroepen naar onze driver en dat de auto achter uit moest. Auto stukje achter uit, maar dat was niet genoeg en in ons enthousiasme omdat we een olifant konden spotten begonnen we met zijn allen verder achteruit te roepen (bijna schreeuwen) totdat onze gids verward zei 'maar hier links staan ook olifanten'. Oeps die hadden we gemist, gelukkig hebben we hier 's avonds hard over kunnen lachen. Maar inderdaad, links stond een groep van een stuk of 6 olifanten wel beetje verscholen achter de bomen maar al goed te zien. Na een stukje verder rijden werd het alleen maar beter en staken ze de weg over zo voor ons busje en hadden we dus heel goed zicht op de olifanten. Ook in het water stonden er nog heel veel en na een stuk of 30 olifanten te hebben gezien was het tijdens de rest van de tour heel blasé: 'oh, weer een olifant'. Daarna was het tijd voor een lunch die onze gids had meegebracht. Jammer genoeg was een van de Noorse meisjes haar portemonnee verloren bij de wc stop. Na de lunch reden we dus weer terug naar die plek om te vragen of ze misschien gevonden hadden. Jammer genoeg was dat niet het geval maar ook hier stonden we dus wéér te wachten op het Amerikaanse meisje omdat ze de shop wéér was ingelopen en dus iemand haar moest gaan halen. Inmiddels hadden wij het wel gehad met dat wachten en de gids die er niet echt iets aan deed om onze wachttijd korter te maken. Uiteindelijk zaten we allemaal weer in de bus en konden we verder. Redelijk snel na de stop stonden veel auto's bij de boom en ik zag nog net wat bewegen. Dat was dus een luipaard die uit de boom sprong die we net gemist hadden. Nou ons humeur zakte nog verder want als we niet zo lang hadden moeten wachten had het zomaar kunnen zijn dat we hem wel hadden gezien. Al dat wachten heeft jammer genoeg wel deze dag aardig verpest. Verder konden we niet echt andere dieren meer vinden. Dus de gids vertelde dat hier vaak neushoorns zitten maar hij nu echt richting de uitgang moest. Dus op naar de uitgang en toen zagen we in verte toch nog een neushoorn! En is onze big five teller gestopt op 3. Wel hebben we daarna nog hyena's gezien met kleintjes van erg dichtbij. Waren zelfs nieuwsgierig en kwamen echt naar de bus toe. Inmiddels werd het donker en was er dus niet zo veel meer te zien. Om half 6 hadden we al uit het park moeten zijn maar iets over 6 kwamen we daar pas aan. We zagen of hoorden niet wat de bewaakster zei maar 's avonds zat onze gids te vertellen dat de rangers moesten komen om ons een boete van 1500 rand te geven maar dat kon twee uur gaan duren. Hij geprobeerd wat hij haar kon geven om door te mogen maar ze zei dat ze dat niet wilde en dus zouden we moeten wachten. Toch ging ze overstag en na het betalen van 200 rand mochten we door. En dus weer naar onze lodge waar we onze avond weer relaxed hebben doorgebracht. Volgende ochtend konden we weer 'uitslapen' tot half 8. Wel stond er een heerlijk ontbijt klaar met ei, spek, fruit en wafels. Om 8 uur in de bus en weer naar Johannesburg. 'S avonds hebben we daar in de lodge nog even wat gegeten met de groep en toen gingen we naar ons hostel waar we de nacht voor de safari ook zaten. Daar hebben we lekker gerelaxed.
Na lekker uitgeslapen te hebben gingen we om 11 uur weg en op naar Clarens. Daar hadden we een hutje voor ons tweetjes met een tweepersoonsbed en een deuk in het midden en dat werkte toch niet zo goed. Daarnaast was het onwijs koud in Clarens. Wel is het een dorpje waar je kan lopen en dat vonden we wel erg chill na al die steden waarbij het niet veilig is om over straat te lopen. Wij gingen dus naar het dorpje lopen en we kregen nog een lift van de eigenaresse. Bij Clarens brouwerij zijn we op het terras gaan zitten met bier en een kaasplankje. Nog even wat rond gelopen en toen terug. De volgende dag hadden we als plan nog even naar het dorpje en dan op naar Golden Gate National park. Jammer genoeg was het aan het regenen toen we wakker werden en hebben we dus even afgewacht wat het weer deed en gelukkig knapte het in de middag op. Even naar het dorpje, wat gegeten en daarna de auto gepakt en naar het park. Toen we bij de receptie daar aankwamen, bleek het nog 176 rand pp te zijn om daar te kunnen wandelen. Uiteindelijk was de vrouw aardig genoeg om ons als locals en studenten aan te slaan en toen was het nog maar 88 rand totaal. Eerst hebben we een wandeling gedaan maar dat was toch nog redelijk zwaar. Na best een stuk gelopen te hebben waren we het zat en gelukkig kon je ook nog een deel met de auto doen dus dat hebben we gedaan. S' avonds lekker uit eten. Zondag weer tijd om te gaan en gingen we naar Durban! Na een lange en rechte weg met een lunch stop kwamen we in deze grote stad aan. Het is hier veel warmer dus dat is erg fijn! 'S avonds zijn we uitgebreid gaan eten met een lekker wijntje en een toetje omdat mijn lieve opa een sponsoring had gedaan. Erg van genoten!
Hoe Durban voor de rest is en wat we hier gaan doen mogen jullie weer in onze volgende blog lezen.

Liefs Rosa en Amber 

De eerste week in Zuid-Afrika

Lieve lezers!

Wat later dan normaal maar door drukte vanwege de safari naar Krugerpark was het er een beetje bij ingeschoten. Maar vorige week is het weer het nodige gebeurd waar we jullie graag van op de hoogte brengen.

Maandag hebben we onze eerste nacht in pretoria gehad, onze eerste nacht op eigen houtje. Het hostel is prima, we hebben een vierpersoons dorm, maar we hebben 'm voor onszelf. Maandag staan we op tijd op omdat we naar Onderstepoort gaan. Onderstepoort is de diergeneeskunde faculteit en via mijn vader hebben we kunnen regelen dat we daar drie dagen met studenten die hun coschappen lopen, mee mogen lopen. Onze contactpersoon is René Perridge, de liefste vrouw van heel Pretoria. Bij onze ontmoeting krijgen we niet een hand, maar een knuffel en regelt gelijk dat we op de juiste plek in de faculteit terecht komen. En we hebben enorme geluk: de eerste patiënt deze ochtend is een panter die voor een echo komt. Voor de oplettende lezer: nee, de panter komt niet in de natuur voor in Afrika, maar in Zuid-Amerika. Deze kwam dan ook uit een dierentuin. Hij at al een tijdje niet goed en ook zijn ontlasting was niet goed verteerd. Het enige wat ze konden vinden op echo waren wat cysten op de nieren en ze dachten dus aan cystic kidney disease, we hebben helaas niet gehoord wat de uiteindelijke diagnose is geworden want daarvoor bleven we niet lang genoeg. Verder hebben we het terrein een beetje verkend, nam René ons mee lunchen en in de middag hebben we bij de patiëntbespreking gezeten waar ons geheugen over bepaalde ziektes weer een beetje opgefrist is.

's Avonds hebben we voor het eerst in lange tijd weer eens voor onszelf gekookt.

Dinsdag hebben we de ochtend op de OK gespendeerd en geassisteerd bij een kruisbandoperatie bij een Pekinees. Daarna nam René ons mee voor koffie. De middag hebben we op 'outpatients' gestaan. Outpatients is hun benaming voor de eerstelijns kliniek van hun faculteit. Utrecht heeft dit niet, we hebben alleen tweedelijns. Dit was een redelijk heftige middag met vier euthanasieën en een heftig verwaarlozingsgeval. Het drukte onze neus weer eens op de minder romantische kant van het beroep.

Woensdag hadden er geregeld dat we mee mochten op 'outreach'. Outreach is dat ze met een flinke wagen met zeven studenten en een dierenarts naar de arme omgeving rijden en daar voor een flink gereduceerde prijs veterinaire zorg verlenen. Ze gaan elke keer naar dezelfde plek en daar komen de mensen dan met hun dieren naar toe of zonder dieren en vertellen hen dan dat de studenten en arts naar hun huis moeten komen om daar hun koe/schaap/hond etc te bekijken. Koppeldiagnostiek is hier niet zo groot, het gaat voornamelijk om individuen. We hadden twee honden die TVT hadden (transmissible veneral tumor), een soort overdraagbare vaginale tumor die vooral door slechte hygiëne om zich heen kan slaan. Je ziet het dus regelmatig in de arme buitenwijken. Deze honden hebben chemo ingespoten gekregen en moeten volgende week als de studenten weer met de auto komen opnieuw behandeld worden. De hondeneigenaren betaalde omgerekend ongeveer €10 om twee honden voor TVT te behandelen en eentje te ontwormen. Daarna gingen we naar een boer met een stuk of zeven koeien die we moesten checken, vaccineren, opvoelen en eentje was ziek dus daarvan hebben we ter plekke bloeduitstreikjes van gemaakt en op basis daarvan antibiotica en ontwormd. Amber en ik mochten hierbij helpen en Amber heeft voor het eerst een koe opgevoeld. We leerden ook dat iedereen die in Zuid-Afrika een studie doet die iets met zorg te maken heeft na het behalen van zijn of haar diploma een jaar voor de staat vrijwillig ergens in het land moet werken. Om iets terug te geven aan het land. Het enige nadeel is dat de persoon in kwestie niet echt iets te zeggen heeft over waar hij geplaatst wordt. Maar verder vinden we dit eigenlijk wel een mooi intiatief. Woensdagmiddag hebben we René maar eens getrakteerd op koffie met wat lekkers, want daar werd het wel eens tijd voor. René was zo lief geweest om een document voor ons te maken met alle dingen die nog in Zuid-Afrika moeten doen met foto's en website's. Daar gaan we zeker gebruik van maken!

Verder hebben we nog rondgelopen op het terrein en met de onderwijspaarden geknuffeld die hier gek genoeg helemaal niet van pepermuntjes houden. Amber deed haar best maar ze trokken de gekste gezichten en vervolgens spuugden ze allemaal het pepermuntje weer uit. De enige die het lekker vond was een veulen die waarschijnlijk nog wél open stond voor nieuwe ervaringen.

Donderdag ben ik naar de kapper geweest die aangeraden werd door een collega van René, want daar was het wel eens tijd voor. Verder zijn we naar een groot winkelcentrum geweest waar we lekker hebben geluncht en een beetje hebben gewinkeld. Donderdagmiddag hebben we een poging gewaagd om bij het hostel in het zonnetje te liggen maar er lopen hier vier honden rond die helaas hun behoefte in het mooie grasveldje doen, dus die poging viel snel in het water.

Vrijdag hebben we de toerist pretoria uitgehangen. Eerst gingen we naar de union building waar een enorm standbeeld van Nelson Mandela staat. De navigatie had ons alleen naar de ingang gestuurd, waar je als toerist niets te zoeken hebt, want het is niet open voor publiek, maar de bewakers waren alleraardigst en stuurden ons de goede kant op.

We waren door iedereen gewaarschuwd dat we enorm op moesten passen met onze spullen en er vooral niet uit moesten zien alsof we een mobieltje, geld of wat dan ook bij ons droegen, maar het was bijna uitgestorven bij het gebouw op een paar Aziaten na. We hebben dus lekker de toerist uitgehangen.

Daarna zijn we doorgereden naar het Voortrekkers monument. Het Voortrekkers monument is voor ons een beetje een raar fenomeen: het is neergezet om de voortrekkers te herdenken en te vieren die de oorspronkelijke bewoners, de zulu mensen, bevochten en overwonnen hebben. Elk jaar op 16 december worden de voortrekkers herdacht, want toen was er een grote slag, waar de zulu overwonnen zijn. Je loopt daar met een raar gevoel rond, want het is eigenlijk gekkenhuis dat dit gevierd wordt in onze ogen. Maar wie zijn wij, hè.

Daarna zijn we van het monument naar een fort gewandeld. Het leek niet zo ver, maar daar hadden we ons toch even op verkeken. En het ging toch ook best een stuk omhoog. Wat wel heel gaaf was, was dat dit gebied een reservaat is, dus op de weg kwamen we twee zebra's tegen die we tot een meter of tien konden naderen. In het fort was een klein museumpje waar we erachter kwamen wat een gruwelijkheden de Britten de Afrikanen hebben aangedaan. We waren in de veronderstelling dat concentratiekampen een Duitse uitvinding was, maar de Britten hadden ze al eind negentiende eeuw in Zuid-Afrika.

Op het moment dat we weer af wilden dalen naar beneden kwam er een meneer van het reservaat naar ons toe die zei dat er een shortcut naar beneden is. Waar we er een uur over deden om boven te komen, stonden we met hooguit een kwartier weer beneden. Daarna zijn we door het centrum van pretoria naar het hostel gereden, waar het een grote hysterische bende is, met toeterende auto's, mensen midden op de weg, auto's die zomaar stoppen met rijden en wegen die zonder aankondiging afgesloten blijken te zijn. Gelukkig zijn we ook hier zonder kleerscheuren uit gekomen. Die avond hebben we lekker pizza besteld en wilden we lekker gaan slapen toen bleek dat de buren, de kamer ernaast, die met een deur verbonden is met onze dorm, flink wiet aan het roken waren. Onze kamer stond letterlijk blauw van de rook en alles stonk. Ik heb toen maar de hosteleigenaar opgezocht en onze situatie uitgelegd. We kregen meteen een gratis upgrade naar een eigen huisje met eigen douche en toilet en hij was zeker niet blij met onze buren. We hebben heerlijk geslapen in ons nieuwe verblijf, maar helaas was het maar voor één nachtje.

Zaterdag hebben de spullen ingepakt, nog wat boodschappen gedaan en zijn we naar Johannesburg vertrokken. Daar kwamen we in een geweldig hostel: vier katten, die bij je op schoot komen, netflix, een computer en hele aardige eigenaar (hoe kan het ook anders als je katten hebt). Hier hebben we ons klaargemaakt om zondagochtend heel vroeg naar het verzamelpunt te gaan om onze vijfdaagse safari te gaan doen!

Over onze safari hoor je in de volgende blog, dus heb nog even geduld.

Heel veel liefs,

Amber en Rosa

De laatste week in Chipangali

Hoi lieve lezers!

Het is weer maandag en dus een nieuwe blog! Deze keer alleen niet vanaf het café in bulawayo met gratis wifi maar vanaf ons hostel in pretoria met gratis wifi! Laten we de week weer eens afgaan hoe we hier gekomen zijn.

Na onze relax dag maandag was het dinsdag weer tijd om aan de slag te gaan.

Nadat ze maandag eindelijk met de 3 gewonde uiltjes naar de dierenarts waren gegaan zijn ze jammer genoeg toch overleden op de nacht van maandag op dinsdag. Nu dus nog maar 3 uiltjes over waar het gelukkig goed mee gaat!

Overdag stond ik op primates and nursury waar we de dag begonnen met sprinkhanen vangen. Gelukkig is Toots, een medewerker van Chipangali, er erg goed in en heeft ons geholpen. Daarna moesten we gaas op kooien hechten in de nursery zodat ratten niet naar binnen kunnen komen. We begonnen met een lege kooi en eerst moesten we even wennen wat het beste werkte maar uiteindelijk ging het toch wel aardig. Wel kregen we erg last van onze rug. Omdat de communicatie niet zo heel goed is kregen we pas om 4 uur te horen dat de kooi waar de 3 uiltjes in zitten voor vanavond af moest zijn. Dat was dus nog een hele klus en ik en een ander meisje tot kwart voor 6 mee bezig geweest.

Rosa stond voor het eerst op antilope wat vooral veel takken verslepen inhoud. Niet het leukste klusje dus. Daarnaast hebben we een serval in de nursery Cila die ze willen verplaatsen naar een groter hok. Rosa is dus 's middags bezig geweest met het hok klaar te maken voor Cila. Dit wordt nog een heel project dus we zien haar jammer genoeg niet in het hok geplaats worden.

Woensdag mocht ik naar school waar we deze keer met de dieren naar een high school gingen. Het was een hele nette en grote school. De grotere kinderen waren iets minder onder de indruk van ons maar alsnog erg enthousiast. En ook zij begonnen hard te schreeuwen toen de slang te voorschijn kwam. Ook mochten we kort iets over onszelf vertellen. Eerst in het engels zodat de kinderen het konden begrijpen en daarna in je eigen taal wat de kinderen erg leuk vonden om te horen! Voor en na de school hebben we de kooien afgemaakt met het gaas.

Rosa stond bij primates en nursery wat ze inmiddels wel een beetje zat is aangezien ze merendeel van haar rijd daar door gebracht heeft en pookie ook wel een beetje zat is. Op deze dag kwam ze er ook achter dat ze allergisch is voor bamboe wat niet zo fijn was maar na wat natuurlijk sap uit een andere plant ging het alweer beter. Daarnaast kwam het motto weer goed van pas en kon rosa de nursery vegen.

Donderdag was een groot deel van de groep naar matopos voor onderzoek en twee waren naar school dus met zijn vijven zijn we 's ochtends begonnen met sprinkhanen vangen waarbij rosa weer bewezen heeft dat ze daar boven gemiddeld goed in is. Na de thee moesten we verblijf van vogels netjes maken door onkruid er uit te halen en te hoge planten korter te maken. Om 11 uur was het alweer animal time en die hebben we maar gebruikt om alvast wat spullen bij elkaar te rapen.

'S middags gingen we met zijn vijven naar het historisch museum in bulawayo. Museum met veel opgezette dieren die je kon bekijken en informatie over het land en hoe mensen vroeger leefde enzo. Erg leuk en interessant om dit nog te doen!

Vrijdag gingen we op rhinowalk! Hier hadden we super veel zin in en de dag was ook echt geweldig. We werden afgezet bij onze gids voor die dag die een open jeep heeft waar we dus in konden zitten en alles goed konden zien. Op dit moment heet onze gids nog Ian en als je verder leest kom je erachter waarom hij op dit moment nog Ian heet. In de open jeep dus op naar matopos waar we dus ook geweest zijn voor het onderzoek dat Chipangali doet. Eerst gingen we naar de ingang van het National park waar Ian wat dingen over de neushoorns heeft uitgelegd en hoe veel gevaar de neushoorns lopen omdat ze worden gedood voor hun hoorn en zo het aantal sterk aan het dalen is. Daarna terug de jeep in om op zoek te gaan naar deze prachtige beesten. Reden het park in waar de jeep goed van pas kwam door alle hobbels, kuilen en waterplassen. Hadden nog geen neushoorns gezien dus jeep geparkeerd en de berg op om zo te kijken of we ze konden vinden. Pfoee dat was toch een pittige wandeling. De berg is opzich goed te beklimmen maar wat waren we kapot. Of het nou onze conditie was of de veranderde samenstelling van de lucht omdat je de hoogte in gaat dat laten we even in het midden maar we dachten dat we die top niet zouden halen. Maar natuurlijk hebben we hem wel gehaald en wat een prachtig uitzicht hadden we! In de verte zagen we wat zebra's en gnoe's maar de neushoorns waren nog niet gespot. Ian werd toen gebeld door de bewakers van het park waar de neushoorns ongeveer zaten. Dus na wat goede foto's de berg maar weer af en terug de jeep in om naar de plek te rijden die de bewakers hadden doorgegeven. De bewakers lopen daar rond om de neushoorns in de gaten te houden en ze te beschermen tegen stropers. Ian zat te vertellen dat 3 weken terug nog 5 mensen wisten binnen te komen met geweren en zebra's, gnoe en een giraffe volgens mij hadden dood geschoten. 1 iemand wist uiteindelijk te vluchten maar door die bewakers is de rest opgepakt. Met 1 van de bewakers richting de neushoorns die we al snel zagen lekker aan het liggen in het gras. Was een groep van 6 neushoorns en we waren echt heel dichtbij!
Ian vertelde nog wat interessante dingen en natuurlijk foto's gemaakt! Ook onderweg bij verschillende planten dat Ian er iets over kon vertellen, super interessant allemaal! Nadat we weg gingen bij de neushoorns hebben we door het park gereden en Ian vertelde onderweg wat dingen. Het is echt een prachtig park en we hebben onze ogen uitgekeken. Onderweg niet veel dieren tegen gekomen behalve bavianen. Daarna stopte we om even wat te gaan eten. Hij had een goede lunch verzorgt dus daar hebben we zeker van genoten. Tijdens de lunch vroeg ollie, een van de meiden die mee was, hoe Ian heette en bleek hij Curt te heten. Oeps foutje, Nikki had tegen ons gezegt dat we naar Ian gingen en dus hadden we aangenomen dat de man die ons meenam Ian was maar dat was dus Curt haha. Na de lunch weer verder gereden door het prachtige park naar een grot met op de wand 200.000 jaar oide tekeningen. Heel mooi qua details en ook hier kon Curt ons vanalles over vertellen. Voor de grot moesten we ook weer een klim maken die weer erg zwaar was maar ook hier weer prachtig uitzicht. Rosa's omslag foto op Facebook laat het prachtige uitzicht zien.
Zo hadden we toch al een aardige dag erop zitten met veel indrukken maar we gingen nog naar een dorpje met lokale bevolking waar de hoofd van het dorp ons met open armen ontving. Hij ging ons een verhaal vertellen en Curt vertaalde het voor ons. We mochten ook foto's nemen. Daarna gingen we naar buiten en konden we op de foto met een luipaardhuid en hem. Ik was als laatst en toen we klaar waren met foto's maken moesten we gaan dansen. Heel hard gelachen want dat zag er natuurlijk niet uit maar onwijs leuk.
En toen onszelf warm inpakken want in de open jeep werden we weer terug gebracht bij Chipangali dus dat was best koud!


Zaterdag was het alweer tijd om te vertrekken. Die 3 weken zijn echt omgevlogen! We hadden nog tot de lunch om spullen in te pakken en nog even een rondje park te doen en alle lieve dieren nog even kroelen. Snel nog wat gegeten en toen afscheid genomen van de groep. Best gek om weg te gaan en alle mensen gaan we zeker missen want we hadden een hele leuke groep!
Dus toen op naar de bus. Waren netjes optijd en rond kwart voor 2 zaten we in de bus. Jammer genoeg zat er nu nog iemand naast ons en dat is toch best wel krap.
Rond uurtje of 6 kwamen we bij de grens. Stempeltje in je paspoort aan de zimbabwe kant en een tassen controle waarbij deze keer je tas door een apparaat ging maar het allemaal niet heel serieus werd bekenen volgens mij. Nou dat liep allemaal redelijk voorspoedig, nog even een paspoort check voordat we weer de bus in gingen en op naar de Zuid afrika kant. Ook daar weer een stempeltje en tassen weer uit de bus voor een tassen controle. Nou daar was niemand dus we hebben eigenlijk gewoon een rondje gelopen met onze tas. Maar na 1.5 uur konden we weer verder en dat is toch stuk beter dan op de heen weg! Nog even wat gegeten en daarna in slaap gevallen. Echt lekker slapen deden we natuurlijk niet. Om kwart voor 4 waren we al op onze eindbestemming en dat was 1.5 uur eerder dan verwacht. Daar maar op een stoeltje gaan zitten waarbij we doodop waren en heel erg koud hadden. Rond uurtje of 7 richting de trein, trein gepakt naar vliegveld, wat geld gehaald, simkaart gekocht en even wat gegeten. Toen gingen we onze auto ophalen! We hebben een nette kia picanto voor de komende 6 weken. Rosa moest dus gelijk op naar pretoria met een auto waar ze nog aan moest wennen en het links rijden maar alleen na een paar keer de ruitenwisser aanzetten in plaats van de richtingaanwijzer ging het echt super goed! Rond uurtje of 11 kwamen we bij onze hostel wat er prima uit ziet en waarbij we tot nu toe met zijn tweeën in een kamer zitten. Nog even een middag dutje gedaan en boodschappen en toen lekker op tijd onze bed in want vanaf maandag op naar de universiteit van pretoria! (Hoe dat is gegaan komt in onze volgende blog!)

Dikke kus van ons!

Ps. Er staan eindelijk foto's bij de blog!

De tweede week

Hoi lieve lezers!

Al weer de derde blog en we zijn al weer twee weken weg, tijd vliegt!

Na een week chipangali worden we nu verwacht oude rotten te zijn en te weten wat we moeten doen. Niets is minder waar en we lopen nog vaak als een kip zonder kop door het park op zoek naar iemand die het wel weet. Maar als we het echt niet meer weten, kunnen we altijd nog gaan vegen, want dat wordt hier altijd gewaardeerd.

Maandag is de vrije dag en omdat de communicatie hier altijd vaag is, dachten we eerst 's ochtends naar het winkelcentrumpje te gaan en daar ook te lunchen. Na een uur bij de auto te hangen, werd duidelijk dat we pas eind van de middag zouden gaan. Dat gaf ons mooi de tijd om de camera er bij te pakken en de dieren te fotograferen. En er zitten een paar mooie foto's tussen! Maar het allerleukste van maandag was dat we een huisdier hebben gekregen. Haar naam is Gerta en ze is een atlasmot, ongeveer zo groot als mijn hand. Ze zit op een houten balk op het plafond en heeft zich nog niet bewogen.

Dinsdag weer aan het werk. Amber en ik zitten nu in hetzelfde groepje met nog een Amerikaans en een Engels meisje en we mochten primaten en nursery doen. Gek genoeg vallen de roofvogels hier ook onder en na veel onduidelijkheid begrepen we eindelijk van de vaste werknemer dat we het water in de roofvogelverblijven moesten verschonen. De meneer zijn uitspraak van 'birds' was zo onduidelijk dat we eerst tien minuten overlegd hebben wat de man nu van ons wilde en hij het ons maar nóg een keer kwam vertellen. Hierna kregen we de opdracht een andere groep te helpen allerlei (flink doornige) takken uit een verblijf naar de schapen te slepen. Hier zijn we het grootste gedeelte van de dag mee bezig geweest en was echt een stomme klus. Daarna de apenkooien schoonmaken, nieuwe takken in doen en groenten aan stukken hakken voor het voer van de apen. Als allerlaatst nog de nursery doen, wat betekent: de kameleon, egels, eenden en een gewonde serval voeren. Plus na het eten, als het donker is, Pookie voeren. Pookie is een night ape, wat wij denken dat een spookdiertje is, maar we weten het niet zeker. Hij past bijna in je hand en lijkt een beetje op een chinchilla. Pookie is ongelooflijk schattig maar heeft een paar nadelen. Hij eet levende sprinkhanen die je hem moet voeren, hij gooit de darmen van de sprinkhanen weg en het liefst richting jou en wat misschien nog wel het ergste is: hij springt van tak naar tak en kan heel goed klimmen. Zijn handjes en voetjes zijn een soort plakkerig. Dit zijn ze helaas niet van zichzelf. Want hij urineert over zijn voeten en vervolgens haalt hij zijn handen langs zijn voeten. Lekker plakkerig van de pis. Dit doet hij graag op je schouder en kruipt daarna het liefst onder je shirt. Hoe schattig.

Gerta de huismot zit nog steeds op dezelfde plek.

Woensdag mocht ik weer primaten en nursery doen met het Amerikaanse meisje. Amber en het Engelse meisje waren met dezelfde dieren als ik naar school (een andere). Een school met 4300 kinderen van ongeveer 3 jaar tot 12. Bij het zien van de slang zetten ze het op een gillen en sommigen ook op lopen, wat voor ons heel overdreven lijkt, maar als je je bedenkt dat hier echt giftige slangen leven die als ze je bijten, je nog net tijd hebt je testament te schrijven, snap ik de reactie wel. Verder heeft Amber een hele hoop high five's gegeven en is ze op de foto gegaan met de mensen (op hun verzoek, niet die van haar).

Het Amerikaanse meisje, Alexis, en ik begonnen de dag met sprinkhanen vangen voor de kameleon en Pookie. We hadden er een stuk of twintig nodig en het eerste stuk laag struikgewas waar ik instapte zag ik helaas geen sprinkhanen maar wel twee slangen wegschieten. Zo in het wild zijn ze toch wel wat enger dan de tamme slangen in het park, maar ze bleken achteraf niet heel giftig te zijn; ze hadden ons hoogstens een flinke hoofdpijn kunnen bezorgen na een beet.

Gelukkig mochten we daarna eindelijk iets veterinairs doen! Helaas was Amber er niet bij, maar samen met nog twee andere diergeneeskunde studenten uit Amerika en twee meiden die het willen studeren, mochten we een aantal dieren ontwormen. We hebben de honden, katten, bavianen, aapjes en de antilopen en dikdiks ontwormd. Het gaat natuurlijk allemaal net even anders: het moet vooral in voer verwerkt worden en zeker weten dat elk dier zijn portie krijgt. Dit vergt nog wel wat coördinatie maar is uiteindelijk allemaal gelukt! Daarna weer terug naar dezelfde taken als dinsdag: de apen voeren en de nursery doen.

Donderdag stonden we op carnivoren. Beetje vervelend want er was een dode koe binnengebracht die op z'n minst al zeven dagen dood in de zon had gelegen. De geur is niet te beschrijven hoe ranzig en ook de aanblik van de koe zal ik voor jullie niet proberen te omschrijven. Gelukkig hoefden we deze niet aan stukken te hakken maar ging die rechtstreeks naar de dump. We vroegen waarom het beest in de eerste plaats opgehaald was, maar dat doen ze altijd, omdat het opvangcentrum anders de volgende keer niet meer gebeld wordt om iets op te halen. En voor hetzelfde geld is het de volgende keer wel iets goeds. Gelukkig was er wel een redelijk fris paard binnengebracht die we aan stukken mochten hakken. We konden ons geluk natuurlijk niet op. Maar dat was niet ons hele dagprogramma. We mochten dezelfde dieren als woensdag ontwormen en de carnivoren ook! Dus de leeuwen, luipaarden, servals etc. We injecteerden dus eerst het ontwormingsmiddel in kuikens en daarna moesten we zorgen dat elke leeuw een kuiken kreeg. In één verblijf zitten vijf mannetjes en vooral dat was lastig. Zeker als je een kuiken door het hek probeert te krijgen zonder vingers te verliezen. Gelukkig hebben ze stokken om de kuikens door het hek te duwen. Maar er zijn ook foto's gemaakt die hoogstwaarschijnlijk op de Facebook van chipangali komen, dus wij houden die zeker in de gaten! Verder was er een aapje met een ontwrichte pols die gevangen werd en verdoofd werd. Hier is ook geen dierenarts aan te pas gekomen, de ketamine hebben ze gewoon liggen hier en ze spuiten het zelf in. We mochten het algemeen onderzoek van het aapje doen en uitzoeken wat ie aan z'n pols had. We dachten dat het een ulna-luxatie was, en de anderen waren het met ons eens gelukkig. Helaas zijn er geen röntgenfoto's gemaakt en hebben we de ulna niet terug kunnen zetten. Kevin, de eigenaar, zei dat hij de dierenarts zou bellen, maar volgens mij heeft hij dat niet gedaan.

Vrijdag hoorden we last-minute dat we mee mochten naar Matopos. Matopos is een reservaat in Zimbabwe vlakbij Bulawayo en dus vlakbij chipangali. Chipangali doet daar onderzoek naar de dieren daar door middel van camera's en vallen. We hebben de batterijen en sd kaarten vervangen en nieuw vlees opgehangen (het paard van donderdag). Normaal zien ze neushoorns en giraffes, maar helaas zagen we ze deze keer niet. Maar we hebben wel zebra's en gnoes gezien! En mooie uitzichten in het park, dus was een leuke dag! Het aapje van donderdag is weer vrijgelaten in zijn verblijf en hij lijkt de pols redelijk te kunnen gebruiken, maar niet optimaal. De eigenaren vinden echter dat het een opgeloste zaak is, dus we zullen er nooit achter komen wat het nu echt was of het echt oplossen.

Zaterdag was het verschrikkelijk weer; koud, miezer en regen. We mochten weer primaten en nursery doen en in de miezer sprinkhanen vangen is niet zo'n succes. Daarna mochten we poep vegen in het eendenverblijf tot een uur of drie want daarna zouden we naar een rugbywedstrijd gaan. Tot we ons klaar gingen maken voor de wedstrijd, want toen werden we geroepen omdat er een nest in het park uit de boom was gevallen met zeven kerkuilkuikens er in. Omdat de leeftijd in een nest altijd veel verschilt bij uilen, was de jongste echt nog een kuiken, met de ogen dicht en vol dons, en de oudste had al een groot deel van zijn volwassen veren en zag er al uit als een echte uil. Helaas hadden twee er een gebroken poot en eentje heeft iets geks aan zijn poot. De poot over-abduceert, dus je kan m veel te ver naar buiten draaien. De eigenaar hier vond het niets en dacht dat het gewoon shock was, maar Amber, de twee andere diergeneeskunde studenten en ik denken er wat anders van. Lijkt misschien een zenuw, pees of spierscheuring, maar hoe dan ook, weinig kans op overleven. We hebben een zoals gemaakt van een spuitje door die open te knippen, maar ook dat ging niet zoals zou moeten: veel te strak er om heen, terwijl de zwelling nog moet komen en een pleister rechtstreeks op het pootje, wel wat cushing maar alleen op het gebroken gedeelte in plaats van het hele pootje. We zijn misschien erg kritisch zeker voor een Afrikaans land, maar de eigenaar vraagt ook niet onze hulp of neemt onze suggesties niet echt serieus. Hij gaat af op zijn veertigjarige ervaring en soms is dat frustrerend. Daarna mochten we de uilskuikens voeren met aan stukken gesneden cavia wat met een hoop dwang gaat. 's Nachts mochten Amber en ik er nog een keer uit om ze te voeren wat gelukkig goed ging.

Zondag was het weer een stuk beter en mocht ik takken afhakken en verslepen en Amber stond in Diana centre varkenspoep te vegen. Na lunch gingen we antibiotica aan de luipaard Tabbani geven omdat hij zich sinds zaterdag al raar gedroeg, maar ze het gisteren natuurlijk nog oké vonden, en ze dachten dat het iets bacterieels was. Toen we bij zijn verblijf aankwamen lag ie op zijn zij zwaar te hijgen. Hij was flink verslechterd in een paar uur en reageerde niet meer. Tremoren in zijn achterpoten, verstokte ademhaling, het was heel zielig om aan te zien. Toen werd er wel een dierenarts gebeld, maar het was al te laat, tijdens het telefoongesprek stokte de ademhaling en was Tabbani overleden.

Daarna hebben we Tabbani uit zijn verblijf gehaald en bloed afgenomen voor onderzoek. Het werd meteen duidelijk dat hij ongelooflijk geel was, zijn gehemelte, het onderhuids vet, alles was echt zonder overdrijven kanarie geel. De eigenaar dacht dat het leverfalen was door misschien een slangenbeet, maar de lever was niet te palperen, terwijl we dat wel zouden verwachten. Hoewel het zondag was, mochten we de luipaard naar de dierenarts z'n huis brengen voor een autopsie. Zijn hele familie was daar en wij waren met alle vrijwilligers dus met ongeveer dertig man om zich heen heeft de dierenarts de autopsie gedaan. Een aardige en vaardige man die de tijd nam om dingen uit te leggen, maar verrassend genoeg geen wildlife dierenarts was. Hij wist namelijk niet was de normale grootte van een milt van een luipaard was. De mogelijke diagnoses waar hij op uit kwam was babesia, een bloedparasiet, die je bloedcellen afbreekt waardoor je zo geel wordt, omdat een van de afbraakproducten van rode bloedcellen en gele component heeft. Hiervoor is het belangrijk de grootte van de milt te kennen, omdat bij babesia deze vergroot is, of immuungemedieerde hemolytische anemie: oftewel je eigen immuunsysteem valt je eigen rode bloedcellen aan waardoor je hetzelfde gele product in je aderen krijgt en heel geel wordt. De lever was niets aan te zien, dus leverfalen was onwaarschijnlijk. Vandaag krijgen we als het goed is de resultaten van het bloedonderzoek binnen en horen we of het babesia is.

Het was een flinke domper op de dag en de hele groep is er nog steeds down van. Ook is het jongste uilskuiken overleden en zijn de twee met gebroken poten er nog slechter aan toe dan eerst. De verwachte zwelling is gekomen waardoor de spalk veel te strak is komen te zitten en de poten verdraaid zijn. Al met al wel een interessante veterinaire week, maar niet echt leuk...

Deze week is al weer onze laatste week, volgende week zaterdag zitten we in de bus naar Zuid-Afrika en gaat het andere avontuur beginnen!

We houden jullie op de hoogte en veel liefs!

Ps. Het is ons nog niet gelukt foto's te plaatsen op de blog helaas...

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active