Lieve lezer!

We zijn er! We hebben het overleefd. Laten we bij het begin beginnen:

Amber en ik vlogen apart, omdat Amber haar handen kon krijgen aan een hoop frequent flyer miles en dus super cheap met KLM rechtstreeks kon vliegen. Mij lukte dat helaas niet dus vloog ik met british airways met nog een overstap op Londen heathrow. Ambers vliegtuig vertrok om half elf 's ochtends en zou om half tien 's avonds aankomen. Ik vloog om half vijf 's middags en zou zeven uur 's ochtends in Johannesburg aankomen. Amber moest het dus de eerste nacht alleen zien te rooien en dat ging gelukkig goed. Goede kamer, goed ontbijt en goede pick up én weer teruggebracht naar het vliegveld om mij te verwelkomen.

Ik had weer eens pech; mijn schermpje in het vliegtuig deed het niet. Dus geen films voor mij. Maar het kan altijd erger, want zaterdag werden alle vluchten van Londen heathrow geannuleerd en dat had ik net weten te ontlopen.

Nadat Amber en ik elkaar gevonden hadden in Johannesburg begon de tocht naar de bus die ons naar Bulawayo, Zimbabwe moest brengen. Waarom niet gewoon met het vliegtuig? Omdat dit ons 160€ per persoon scheelde. We namen de trein van het vliegveld naar het centraal station van Johannesburg. Waar we in de trein een meisje tegenkwamen die ons Nederlands herkende en in Maastricht had gestudeerd. Van haar leerden we onze eerste woordjes Afrikaans en werden we op weg geholpen naar onze overstap naar de anderebus trein. Toen ze hoorde dat we naar het centraal station wilden, schrok ze: we zagen er namelijk wel heel erg uit als toeristen en moesten haar geruststellen dat we iedereen wel daar van ons af konden slaan. Gelukkig was er nog een andere man die ons een stukje op weg kon helpen. Hij gaf ons zijn nummer en we moesten hem bellen als iets aan de hand was. Heel aardig! Uiteindelijk viel het ons heel erg mee. Niemand viel ons overdreven lastig, we werden alleen aangestaard want we waren de enige blanken in dat hele station.

Toen de bus. De rit zou van twee uur 's middags tot half zes de volgende ochtend duren. We waren nog geen kwartier buiten Johannesburg en we hadden al pech. Er was iets mis met de deur van de trailer ofzo. Voordeel van zo dichtbij Johannesburg zijn, was dat hulp er ook snel was. Een uur later waren we weer op weg. Om twaalf uur 's nachts bereikten we de grens met Zimbabwe. Waar we in het eerste stuk alleen maar een stempel in ons paspoort hoefden te krijgen, wat dus lekker snelweer ging, maar het tweede stuk was drama. De grenscontrole is op een enorm braakliggend terrein waar zwervers, gehandicapten en anderen die het niet zo best deden in het leven zich verzamelden. De buschauffeur was gelukkig erg behulpzaam en sleepte ons hier door heen naar het gebouw waar we ons visum moesten kopen. Na een kwartier wachten hadden we die dan ook. Toen begon het echte drama. Blijkbaar moet alles drie keer gecheckt worden voordat je daadwerkelijk het land mag. En we waren natuurlijk niet de enige die Zimbabwe in wilden. Dus na twee uur wachten was de eerste check: bagage. Dus daar sta je dan, met al je bagage daar op de weg, alles open zodat na een half uur eindelijk een mannetje komt om een blik op je tas te werpen en te vragen om een of ander papiertje. En die hadden we niet. Hij wilde ons eigenlijk terugsturen naar de douane om dat papiertje te gaan halen maar we snapten er geen drol van en dus liet hij het gaan.

Hierna alle bagage weer de bus in en begon de mensencheck. Dus allemaal in een rijtje naast de bus en weer een uur wachten op een mannetje om een blik op je paspoort te werpen. En het is koud hier 's nachts. Maar gelukkig hier geen problemen en om half vijf reden we eindelijk Zimbabwe in!

De rest van de rit geen bijzonderheden envan toen we in Bulawayo aankwamen zouden we opgepikt worden door iemand van chipangali (het centrum). Helaas door miscommunicatie stonden we anderhalf uur te wachten. Maar het zonnetje scheen, de mensen waren aardig en vielen ons niet echt lastig. Ze boden gewoon erg vaak een taxi aan of vonden dat we bepaalde passages uit de bijbel moesten lezen.

En toen eindelijk chipangali! We slapen met z'n tweetjes in een soort blokhut met rieten dak. De bedden zijn prima, de mensen aardig en ze hebben leeuwen, luipaarden, bavianen en nog een hoop kleinere dieren. Morgen hoeven we pas te beginnen met het werk dus we kunnen nog even bijkomen.

We hebben niet echt internet op chipangali, of we moeten 20 dollar betalen voor 500 mb. We zitten nu in een café in Bulawayo met gratis Wi-Fi. Maandag is de vrije dag voor de vrijwilligers. Dus volgende week horen jullie weer van ons!

Heel veel liefs,

Amber en Rosa