amberenrosa.reismee.nl

De tweede week

Hoi lieve lezers!

Al weer de derde blog en we zijn al weer twee weken weg, tijd vliegt!

Na een week chipangali worden we nu verwacht oude rotten te zijn en te weten wat we moeten doen. Niets is minder waar en we lopen nog vaak als een kip zonder kop door het park op zoek naar iemand die het wel weet. Maar als we het echt niet meer weten, kunnen we altijd nog gaan vegen, want dat wordt hier altijd gewaardeerd.

Maandag is de vrije dag en omdat de communicatie hier altijd vaag is, dachten we eerst 's ochtends naar het winkelcentrumpje te gaan en daar ook te lunchen. Na een uur bij de auto te hangen, werd duidelijk dat we pas eind van de middag zouden gaan. Dat gaf ons mooi de tijd om de camera er bij te pakken en de dieren te fotograferen. En er zitten een paar mooie foto's tussen! Maar het allerleukste van maandag was dat we een huisdier hebben gekregen. Haar naam is Gerta en ze is een atlasmot, ongeveer zo groot als mijn hand. Ze zit op een houten balk op het plafond en heeft zich nog niet bewogen.

Dinsdag weer aan het werk. Amber en ik zitten nu in hetzelfde groepje met nog een Amerikaans en een Engels meisje en we mochten primaten en nursery doen. Gek genoeg vallen de roofvogels hier ook onder en na veel onduidelijkheid begrepen we eindelijk van de vaste werknemer dat we het water in de roofvogelverblijven moesten verschonen. De meneer zijn uitspraak van 'birds' was zo onduidelijk dat we eerst tien minuten overlegd hebben wat de man nu van ons wilde en hij het ons maar nóg een keer kwam vertellen. Hierna kregen we de opdracht een andere groep te helpen allerlei (flink doornige) takken uit een verblijf naar de schapen te slepen. Hier zijn we het grootste gedeelte van de dag mee bezig geweest en was echt een stomme klus. Daarna de apenkooien schoonmaken, nieuwe takken in doen en groenten aan stukken hakken voor het voer van de apen. Als allerlaatst nog de nursery doen, wat betekent: de kameleon, egels, eenden en een gewonde serval voeren. Plus na het eten, als het donker is, Pookie voeren. Pookie is een night ape, wat wij denken dat een spookdiertje is, maar we weten het niet zeker. Hij past bijna in je hand en lijkt een beetje op een chinchilla. Pookie is ongelooflijk schattig maar heeft een paar nadelen. Hij eet levende sprinkhanen die je hem moet voeren, hij gooit de darmen van de sprinkhanen weg en het liefst richting jou en wat misschien nog wel het ergste is: hij springt van tak naar tak en kan heel goed klimmen. Zijn handjes en voetjes zijn een soort plakkerig. Dit zijn ze helaas niet van zichzelf. Want hij urineert over zijn voeten en vervolgens haalt hij zijn handen langs zijn voeten. Lekker plakkerig van de pis. Dit doet hij graag op je schouder en kruipt daarna het liefst onder je shirt. Hoe schattig.

Gerta de huismot zit nog steeds op dezelfde plek.

Woensdag mocht ik weer primaten en nursery doen met het Amerikaanse meisje. Amber en het Engelse meisje waren met dezelfde dieren als ik naar school (een andere). Een school met 4300 kinderen van ongeveer 3 jaar tot 12. Bij het zien van de slang zetten ze het op een gillen en sommigen ook op lopen, wat voor ons heel overdreven lijkt, maar als je je bedenkt dat hier echt giftige slangen leven die als ze je bijten, je nog net tijd hebt je testament te schrijven, snap ik de reactie wel. Verder heeft Amber een hele hoop high five's gegeven en is ze op de foto gegaan met de mensen (op hun verzoek, niet die van haar).

Het Amerikaanse meisje, Alexis, en ik begonnen de dag met sprinkhanen vangen voor de kameleon en Pookie. We hadden er een stuk of twintig nodig en het eerste stuk laag struikgewas waar ik instapte zag ik helaas geen sprinkhanen maar wel twee slangen wegschieten. Zo in het wild zijn ze toch wel wat enger dan de tamme slangen in het park, maar ze bleken achteraf niet heel giftig te zijn; ze hadden ons hoogstens een flinke hoofdpijn kunnen bezorgen na een beet.

Gelukkig mochten we daarna eindelijk iets veterinairs doen! Helaas was Amber er niet bij, maar samen met nog twee andere diergeneeskunde studenten uit Amerika en twee meiden die het willen studeren, mochten we een aantal dieren ontwormen. We hebben de honden, katten, bavianen, aapjes en de antilopen en dikdiks ontwormd. Het gaat natuurlijk allemaal net even anders: het moet vooral in voer verwerkt worden en zeker weten dat elk dier zijn portie krijgt. Dit vergt nog wel wat coördinatie maar is uiteindelijk allemaal gelukt! Daarna weer terug naar dezelfde taken als dinsdag: de apen voeren en de nursery doen.

Donderdag stonden we op carnivoren. Beetje vervelend want er was een dode koe binnengebracht die op z'n minst al zeven dagen dood in de zon had gelegen. De geur is niet te beschrijven hoe ranzig en ook de aanblik van de koe zal ik voor jullie niet proberen te omschrijven. Gelukkig hoefden we deze niet aan stukken te hakken maar ging die rechtstreeks naar de dump. We vroegen waarom het beest in de eerste plaats opgehaald was, maar dat doen ze altijd, omdat het opvangcentrum anders de volgende keer niet meer gebeld wordt om iets op te halen. En voor hetzelfde geld is het de volgende keer wel iets goeds. Gelukkig was er wel een redelijk fris paard binnengebracht die we aan stukken mochten hakken. We konden ons geluk natuurlijk niet op. Maar dat was niet ons hele dagprogramma. We mochten dezelfde dieren als woensdag ontwormen en de carnivoren ook! Dus de leeuwen, luipaarden, servals etc. We injecteerden dus eerst het ontwormingsmiddel in kuikens en daarna moesten we zorgen dat elke leeuw een kuiken kreeg. In één verblijf zitten vijf mannetjes en vooral dat was lastig. Zeker als je een kuiken door het hek probeert te krijgen zonder vingers te verliezen. Gelukkig hebben ze stokken om de kuikens door het hek te duwen. Maar er zijn ook foto's gemaakt die hoogstwaarschijnlijk op de Facebook van chipangali komen, dus wij houden die zeker in de gaten! Verder was er een aapje met een ontwrichte pols die gevangen werd en verdoofd werd. Hier is ook geen dierenarts aan te pas gekomen, de ketamine hebben ze gewoon liggen hier en ze spuiten het zelf in. We mochten het algemeen onderzoek van het aapje doen en uitzoeken wat ie aan z'n pols had. We dachten dat het een ulna-luxatie was, en de anderen waren het met ons eens gelukkig. Helaas zijn er geen röntgenfoto's gemaakt en hebben we de ulna niet terug kunnen zetten. Kevin, de eigenaar, zei dat hij de dierenarts zou bellen, maar volgens mij heeft hij dat niet gedaan.

Vrijdag hoorden we last-minute dat we mee mochten naar Matopos. Matopos is een reservaat in Zimbabwe vlakbij Bulawayo en dus vlakbij chipangali. Chipangali doet daar onderzoek naar de dieren daar door middel van camera's en vallen. We hebben de batterijen en sd kaarten vervangen en nieuw vlees opgehangen (het paard van donderdag). Normaal zien ze neushoorns en giraffes, maar helaas zagen we ze deze keer niet. Maar we hebben wel zebra's en gnoes gezien! En mooie uitzichten in het park, dus was een leuke dag! Het aapje van donderdag is weer vrijgelaten in zijn verblijf en hij lijkt de pols redelijk te kunnen gebruiken, maar niet optimaal. De eigenaren vinden echter dat het een opgeloste zaak is, dus we zullen er nooit achter komen wat het nu echt was of het echt oplossen.

Zaterdag was het verschrikkelijk weer; koud, miezer en regen. We mochten weer primaten en nursery doen en in de miezer sprinkhanen vangen is niet zo'n succes. Daarna mochten we poep vegen in het eendenverblijf tot een uur of drie want daarna zouden we naar een rugbywedstrijd gaan. Tot we ons klaar gingen maken voor de wedstrijd, want toen werden we geroepen omdat er een nest in het park uit de boom was gevallen met zeven kerkuilkuikens er in. Omdat de leeftijd in een nest altijd veel verschilt bij uilen, was de jongste echt nog een kuiken, met de ogen dicht en vol dons, en de oudste had al een groot deel van zijn volwassen veren en zag er al uit als een echte uil. Helaas hadden twee er een gebroken poot en eentje heeft iets geks aan zijn poot. De poot over-abduceert, dus je kan m veel te ver naar buiten draaien. De eigenaar hier vond het niets en dacht dat het gewoon shock was, maar Amber, de twee andere diergeneeskunde studenten en ik denken er wat anders van. Lijkt misschien een zenuw, pees of spierscheuring, maar hoe dan ook, weinig kans op overleven. We hebben een zoals gemaakt van een spuitje door die open te knippen, maar ook dat ging niet zoals zou moeten: veel te strak er om heen, terwijl de zwelling nog moet komen en een pleister rechtstreeks op het pootje, wel wat cushing maar alleen op het gebroken gedeelte in plaats van het hele pootje. We zijn misschien erg kritisch zeker voor een Afrikaans land, maar de eigenaar vraagt ook niet onze hulp of neemt onze suggesties niet echt serieus. Hij gaat af op zijn veertigjarige ervaring en soms is dat frustrerend. Daarna mochten we de uilskuikens voeren met aan stukken gesneden cavia wat met een hoop dwang gaat. 's Nachts mochten Amber en ik er nog een keer uit om ze te voeren wat gelukkig goed ging.

Zondag was het weer een stuk beter en mocht ik takken afhakken en verslepen en Amber stond in Diana centre varkenspoep te vegen. Na lunch gingen we antibiotica aan de luipaard Tabbani geven omdat hij zich sinds zaterdag al raar gedroeg, maar ze het gisteren natuurlijk nog oké vonden, en ze dachten dat het iets bacterieels was. Toen we bij zijn verblijf aankwamen lag ie op zijn zij zwaar te hijgen. Hij was flink verslechterd in een paar uur en reageerde niet meer. Tremoren in zijn achterpoten, verstokte ademhaling, het was heel zielig om aan te zien. Toen werd er wel een dierenarts gebeld, maar het was al te laat, tijdens het telefoongesprek stokte de ademhaling en was Tabbani overleden.

Daarna hebben we Tabbani uit zijn verblijf gehaald en bloed afgenomen voor onderzoek. Het werd meteen duidelijk dat hij ongelooflijk geel was, zijn gehemelte, het onderhuids vet, alles was echt zonder overdrijven kanarie geel. De eigenaar dacht dat het leverfalen was door misschien een slangenbeet, maar de lever was niet te palperen, terwijl we dat wel zouden verwachten. Hoewel het zondag was, mochten we de luipaard naar de dierenarts z'n huis brengen voor een autopsie. Zijn hele familie was daar en wij waren met alle vrijwilligers dus met ongeveer dertig man om zich heen heeft de dierenarts de autopsie gedaan. Een aardige en vaardige man die de tijd nam om dingen uit te leggen, maar verrassend genoeg geen wildlife dierenarts was. Hij wist namelijk niet was de normale grootte van een milt van een luipaard was. De mogelijke diagnoses waar hij op uit kwam was babesia, een bloedparasiet, die je bloedcellen afbreekt waardoor je zo geel wordt, omdat een van de afbraakproducten van rode bloedcellen en gele component heeft. Hiervoor is het belangrijk de grootte van de milt te kennen, omdat bij babesia deze vergroot is, of immuungemedieerde hemolytische anemie: oftewel je eigen immuunsysteem valt je eigen rode bloedcellen aan waardoor je hetzelfde gele product in je aderen krijgt en heel geel wordt. De lever was niets aan te zien, dus leverfalen was onwaarschijnlijk. Vandaag krijgen we als het goed is de resultaten van het bloedonderzoek binnen en horen we of het babesia is.

Het was een flinke domper op de dag en de hele groep is er nog steeds down van. Ook is het jongste uilskuiken overleden en zijn de twee met gebroken poten er nog slechter aan toe dan eerst. De verwachte zwelling is gekomen waardoor de spalk veel te strak is komen te zitten en de poten verdraaid zijn. Al met al wel een interessante veterinaire week, maar niet echt leuk...

Deze week is al weer onze laatste week, volgende week zaterdag zitten we in de bus naar Zuid-Afrika en gaat het andere avontuur beginnen!

We houden jullie op de hoogte en veel liefs!

Ps. Het is ons nog niet gelukt foto's te plaatsen op de blog helaas...

Reacties

Reacties

mama van Rosa

Wat een mooi en tegelijkertijd schrijnend verhaal. Er wordt voor de beesten gezorgd, maar het is niet allemaal Halleluja. Nou meiden, jullie doen je best, dat staat vast. Heel veel plezier (toch!) en success nog in jullie laatste week.
Liefs en groeten

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active