Lieve lezers!

Onze derde week in Zuid-Afrika is al weer voorbij en we hebben weer veel mooie plekken gezien.

Maandag begonnen we de dag om kwart voor vijf. Ja, u leest het goed, 04:45. Toen werden we namelijk wakker gebeld door de Kwazulu Natal Sharks boat. Deze organisatie checkt en vervangt de netten die voor de stranden van heel de regio rondom Durban liggen en shark attacks moeten voorkomen. In deze netten kunnen dieren vast komen te zitten en dit wordt elke ochtend gecheckt. Hoe dit ons werd aangeprezen was alleen wat anders dan de uiteindelijke boottocht: in de lonely planet stond dat je op de boot meeging die de netten checkt, maar in werkelijkheid zit je op een andere boot met alleen maar toeristen en een gids die iets vertelt over de netten en hoe goed ze werken. Je ziet de échte boot wel z'n ding doen, en je komt een aantal keer dichtbij, maar echt iets zien van mogelijk vastgekomen haaien of andere dieren deden we niet. Bovendien waaide het flink en regende het ook nog. Normaalgesproken zagen ze ook nog dolfijnen op de tour, maar die waren nu natuurlijk in geen velden of wegen (golven) te bekennen.

Dit was een beetje een domper, maar in de middag gingen we naar de Zuid-Afrikaanse Seaworld. Ook hier kun je tegen betaling allerlei zeedieren 'ontmoeten' wat tegenwoordig toch wel een beetje dubieus is. Echter hebben we hier wél haaien en dolfijnen gezien, dus onze dag was toch nog gered. 's Avonds hebben we een poging tot koken gedaan, die helaas uitliep in zwartgeblakerde uien en bijna rauwe aardappelen. We wijten het aan de pannen hier.

Dinsdag was het plan om naar het Moses Mabhida stadion te gaan. Dit stadion is gebouwd voor het WK in 2010 (Waar ons oranje nog wel meedeed, die goeie ouwe tijd) en best wel een mooi ding. Het heeft een soort boog over het stadion, waar je vanaf kan bungee jumpen het stadion in, of je kan gewoon met een liftje omhoog en weer netjes mee naar benee. Dat laatste leek ons wel wat. Eenmaal daar aangekomen bleek er een staff meeting te zijn die natuurlijk op z'n Afrikaans geen enkele eindtijd leek te hebben dus het plan ging niet door.

Wat eerder dan gepland zijn we dus maar naar het strand gegaan. Durban heeft mooie zandstranden en hoge golven. Je mag alleen op de aangegeven stukken zwemmen waar toezicht van lifeguards is.

'Nou,' dacht ik, 'ik zal eens laten zien hoe goed wij Nederlanders wel niet kunnen zwemmen, zeker met een A, B én C diploma op zak.' Onze eerste ervaring met de Indische Oceaan bleek echter een ander verhaal: een sterke onderstroom, golven van twee tot drie meter hoog die elkaar in rap temp opvolgden. Tot er een golf kwam waar zowel Amber als ik flink door onder water werden getrokken en na meerdere koprollen niet meer wisten wat onder of boven was. Dat was wel even schrikken. Zeker omdat mijn bovenstukje ergens in die koprollen bedacht dat de Indische Oceaan maar haar nieuwe onderkomen moest worden en mij dreigde te verlaten. Maar het ding had 60 euro gekost dus met een noodgreep wist ik het nog te pakken te krijgen én mijn omstanders niet te flashen. Goddank. Onze drie zwemdiploma's ten spijt zijn we toen snel het water uitgegaan.

Op de terugweg naar het hostel gingen we toch nog even langs het stadion, maar de meeting zou de hele dag duren, dus een ritje naar boven zat er niet voor ons in helaas.

Onze tweede poging om te koken ging een stuk beter en we hebben tot zo ver nog geen voedselvergiftiging opgelopen.

Woensdag stond er weer een lange autorit op de planning. Om negen uur vertrokken we om om half zes aan te komen in Coffee Bay. Maar ook hier onderweg weer het nodige beleefd: de laatste 80 km naar coffee bay is een slingerende weg vol gaten, waar het een uitdaging is om ze te ontwijken. Het gebied rondom coffee bay is het armste van Zuid-Afrika. Het hoogste percentage werkloosheid, gebrek aan stromend water en educatie. Waar ze hier een overvloed aan hebben is echter loslopend vee. Schapen, koeien, varkens en ook honden steken hier onverstoorbaar de weg over terwijl we met 80km/u komen aangescheurd (wat niet heel verstandig was op die weg überhaupt, maar we hadden honger). En dus stak er een schaap nog geen vijftien meter voor ons de weg op. Omdat we geen zin hadden in een anatomie-les schaap, wilden we het beest graag heel laten, dus trapte ik met al m'n vermogen op de rem. Nog geen halve meter voor het dier kwamen we tot stilstand. Achter ons hoorden we ineens piepende banden en er laaide een enorme stofwolk op. Blijkbaar zat er (veel te dicht) achter ons nog een auto die onze remactie niet helemaal goed had ingeschat. Hij z'n auto de berm in moeten sturen om ons te ontwijken. Met veel getoeter en misbaar haalde hij ons vervolgens in. Het schaap was uiteraard ongedeerd en zonder ook maar enige notie van alle commotie overgestoken.

In coffee bay verbleven we in Coffee Shack, een echt hostel waar een hoop wiet rokende surfer dudes en chicks verblijven. Coffee bay schijnt ook een van de beste plekken van Zuid-Afrika te zijn om te surfen en coffee shack biedt hele goedkope surflessen aan. En je kan nu eenmaal niet in Coffee bay verblijven zonder een wave te 'catchen', dus gaven Amber en ik ons op voor een surfles.

Donderdagochtend om half acht stonden we op het strand, met een wetsuit aan te luisteren naar onze instructeur Gabriel. Stel je een surfertype voor en dan heb je ongeveer Gabriel voor ogen. Hij legde ons de vijf stappen van surfen uit, maar we moesten vooral onthouden dat we niet moesten nadenken. We mochten eerst in het zand oefenen waarbij duidelijk werd dat surfen bestaat uit allerlei onmogelijke yogaposities die voor ons houten planken niet gemaakt zijn. We kregen dus een alternatieve versie waarbij we onze hamstrings niet hoefden te overrekken. Toen we het op het droge eindelijk onder de knie hadden, mochten we het voor het echie proberen. Ik had beginnersgeluk en mijn eerste poging kon ik gelijk staan op m'n board. Amber startte op als een dieseltje, maar toen ze eenmaal op gang was, 'catchte' ook zij de waves achter elkaar. We vonden onszelf erg cool en echt best wel goed! Echter noemde Gabriel ons een 'challenge' maar ik denk niet dat hij er verstand van heeft.

Omdat een twee uur durende surfles niet genoeg actief was, hadden we ons ook nog opgegeven voor een drie uur durende hike langs, op, en over de kliffen rondom coffee bay. Om half tien waren we terug van de les en om half elf stonden we al weer klaar om te beginnen aan de tocht. Het was een erg mooie, maar ook spannende tocht, want allebei hebben we last van hoogtevrees en sommige paadjes liepen langs de rand van een klif en een verkeerde stap zou toch betekenen dat we toch zo'n vijftien meter naar beneden zouden vallen. Gelukkig hebben onze voeten ons niet in de steek gelaten en hebben we het overleefd. Rond half vier waren we terug in het backpackers hostel en waren we kapot. 's Avonds waren we weer wat opgeknapt en hebben we een flink aantal potjes pool gespeeld, waarbij er duidelijk een stijgende lijn in ons spel zichtbaar was (wat ook wel nodig was) en zijn we voor ons doen laat naar bed gegaan: half twaalf.

Vrijdag hadden we weer een auto dag op het programma. Maar eerst moesten we nog langs 'hole in the wall'. Dat is de belangrijkste trekpleister van het gebied en het lijkt een beetje op de rotsformatie in Malta die niet zo heel lang geleden is ingestort. We hadden rond gevraagd of we er zelf naar toe konden gaan, want de reisgids gaf aan dat we het het beste met een gids konden doen, maar een local vertelde ons dat onze Kia Picanto ons er ook naar toe kon brengen.

De weg was natuurlijk absoluut niet geschikt voor onze schattige kleine Kia picanto, maar opgeven doen we niet aan, dus met slippende banden en al zijn we er naar toe gereden. En het was wel mooi, niet super spectaculair, maar wel mooi. Vanuit hole in the wall hebben we onze weg vervolgd, toen al heel snel het angstaanjagende lampje van lege tank begon te branden. Goh, ja, daar moet je ook ineens aan denken met een eigen auto en geen vader die wel zorgt dat de tank altijd vol is. Met zweethandjes en trillende knieën hebben we onze weg vervolgd, want daar in de middle of nowhere was natuurlijk geen tankstation te bekennen. Na zo'n honderd kilometer in dikke stress te hebben gereden was daar eindelijk onze redding: een tankstation! Verder bevatte onze route naar Cradock weinig bijzonderheden naast het gebruikelijke vee en een paar gekken op de weg.

Rond een uur of half zes kwamen we aan bij Victoria Manor and Die Tuinhuise. We hadden via internet geboekt en het boeken was een beetje vaag, maar we dachten een eigen kamer en misschien wel een eigen badkamer te hebben. Dit was maar ten dele waar: we hadden een eigen huis, wat bestond uit twee slaapkamers, twee zitkamers, een badkamer (mét bad) en een keuken met eetkamer. Niet normaal. Bovendien was allemaal een chique bedoening wat zeker tijdens het avondeten opviel toen ik een glas wijn dacht te bestellen, maar vervolgens een hele fles kreeg aangeboden. Eerst moest ik toestemming geven dat de kelner de fles mocht openen, daarna mocht ik een klein beetje proeven (waarbij ik net deed alsof ik verstand had van wijn) en pas wanneer de wijn mijn goedkeuring kon wegdragen werd mijn glas ingeschonken. Daar zaten we dan in ons kloffie, twee opgeschoten studenten die dachten te gaan backpacken in Zuid-Afrika.

De reden dat we naar het onbekende Cradock waren gegaan is Mountain Zebra National Park wat er naast ligt. In dat park hebben ze namelijk een bijzondere soort zebra's: de cape mountain zebra. Deze ziet er anders uit dan de normale zebra omdat deze een bruine snuit hebben, geen schaduwstrepen, ze zijn dus echt zwart-wit en hun strepen lopen niet door tot aan hun buik, maar stoppen eerder zodat ze witte buiken hebben. Misschien niet super bijzonder, maar er zijn er maar zo'n 400 van, en alleen in dat specifieke park dus wilden we er naar toe.

De zaterdag zijn we naar het park gereden. We wisten dat het park ook cheeta tracking organiseerde, maar daar waren we te laat voor. We hebben dus op eigen houtje het park verkend en hebben toen jakhalzen, kudu's, rode hartebeesten, blesbokken, zwarte gnoes, vervet aapjes, bavianen, elanden (zien er heel anders uit dan die in Canada), springbokken, struisvogels en natuurlijk de bijzondere zebra's gezien. Helaas hadden we nog steeds geen grote katachtigen gezien dus hebben we ons opgegeven om zondagochtend wél de cheeta tracking te doen. Er werd ons een percentage van 99,9% beloofd dat we een cheeta zouden zien en dat stelde ons zeker gerust.

Vandaag mochten we lekker op tijd uit bed om om half acht bij de ingang van het park te zijn. We gingen met een grote safari-truck met nog zes andere personen op zoek naar cheetahs. En we speelden een beetje vals: de cheeta Angela had een halsband om met een zendertje en onze gids had de apparatuur om dit op te kunnen vangen. Desondanks moesten we 1 kilometer in de buurt zijn voordat het signaal opgevangen zou worden en dit duurde even. Dit duurde zelfs zo lang dat we begonnen te vrezen dat we bij de 0,1% hoorden, maar gelukkig zijn we toch niet zo bijzonder. Na drie uur te hebben rondgereden zagen we de cheeta Angela met haar drie jongen. Die drie zijn allang geen schattige kleine cheeta welpjes meer, maar waren bijna volgroeide jachtluipaarden. We konden tot minder dan tien meter te voet naderen en de mooiste foto's maken. Wat was dit ongelooflijk gaaf! In het park hebben ze zeven cheetahs en we hebben er vier gezien. We voelden ons enorm bevoorrecht om deze met uitsterven bedreigde diersoort van zo dichtbij te mogen zien.

Na deze geweldige ervaring hebben we onze spullen in de auto gegooid en weer verder gereden. Nu zijn we in Port Elizabeth, waar we ons eigen studiootje hebben met een mooie badkamer mét bad. We hebben net heerlijk gegeten bij Something Good en dat was het zeker. Er was live muziek en voor ongeveer tien euro hadden we een heerlijk hoofdgerecht en dessert. Nu zitten we uit te buiken in ons studiootje en ons te verheugen op morgenochtend: dan gaan we naar Addo Elephant National Park. Daar hebben ze ook leeuwen, dus we hopen heel hard dat we die morgen eindelijk gaan zien. Duim voor ons!

Heel veel liefs,

Amber en Rosa