amberenrosa.reismee.nl

Kaapstad!

Lieve lieve lezers!

Tijd vliegt voorbij en onze laatste week in Afrika is al weer aangebroken. Absurd dat het al weer bijna voorbij is.

De vorige blog eindigde met de cliffhanger dat we maandag walvissen zouden gaan spotten met een boot tour.

Het is dus zondagavond. Wekkertje gezet voor half acht en nog gezellig gekletst met de andere drie meiden uit de dorm, twee Duitse en een meisje uit Slovenië. We maken ons klaar om te gaan slapen en op dat moment komt een wat oudere Zuid-Afrikaanse dame de dorm binnen gestommeld. Ze probeert een gesprek met ons aan te knopen over hoe leuk de bijenkorf wel niet is en dat de reden was voor haar om naar Amsterdam te reizen. Als niet de grootste fans van Amsterdam vertellen we haar nog dat de Bijenkorf in meerdere, veel leukere steden zit, maar ze blijft ons toch aan onze kop zeuren over Amsterdam. Door een beetje bot te doen, houdt ze eindelijk op en binnen echt letterlijk twee seconden valt ze in slaap en begint ongelooflijk te snurken. Hele bossen zijn gekapt die nacht. Gelukkig slaapt Amber nog door een bombardement heen en had ik goede oortjes die eigenlijk voor muziek bedoeld zijn, maar ook het geluid van buiten tegen houden. Zo hebben we toch nog enig oog dicht gedaan voordat de wekker ging.

We hadden enorm veel zin in het walvissen spotten! Drie lagen kleding aan, muts op en toen werd ik gebeld: de zee was te ruw, het ging niet door, de hele dag niet en dinsdag ook niet. Daar sta je dan, acht uur 's ochtends in Hermanus, waar verder niet bijzonder veel te doen is. We hadden twee nachten in Hermanus gepland en daarna heel chic een airbnb in Kaapstad. Twee dagen niksen in Hermanus zagen we niet zitten dus hebben we onze plannen omgegooid en hebben we snel een hostel in Kaapstad geboekt voor die dag. Het Sloveense meisje, Monika, wilde ook naar Kaapstad en omdat ze erg sociaal en aardig was mocht ze mee in de auto. Monika doet het echte reizen, backpacken, couchsurfen en alles in haar eentje. Heel interessant om te horen hoe het haar verging, maar sommige verhalen deed ons ook realiseren dat het niets voor ons zou zijn.

Aangekomen in het hostel (na eerst vier rondjes verkeerd te zijn gereden, eenrichtingsverkeer is niet mijn vriend) bleek onze twin room nog niet schoon te zijn, dus kregen we een andere kamer met een tweepersoonsbed en twee stapelbedden, want alleen zes bedden is goed genoeg voor ons.

Het hostel zat dicht bij de waterfront, de pittoreske haven van Kaapstad. Met nog een klein bezoekje aan het enorm afgesloten Cape Town Stadium, zijn we daarnaar toe gelopen. We hadden Monika bij een ander hostel gedropt, maar weer afgesproken om met z'n drieën de middag door te brengen. Waterfront bevat allemaal restaurantjes, een grote shopping mall en een hoop toeristen. Ik had gelezen in de lonely planet dat er ook een plein was met standbeelden van de vier Nobelprijswinnaars van Zuid-Afrika. Klinkt indrukwekkend, was het niet zo. De standbeelden waren in zulke proporties gemaakt dat de heren meer op diedeldom en diedeldie uit Alice in Wonderland leken. Maar goed, je gaat toch met de standbeelden op de foto want dat hoort erbij. 's Avonds hebben we heerlijk Mexicaans gegeten mét cocktails want we waren op loopafstand van ons hostel.

Dinsdag mochten we in de Airbnb, een hele mooie studio én het zit echt super centraal maar toch met een parkeergarage waar we een toegewezen parkeerplaats hebben. We hadden weer met Monika afgesproken en gingen nu het centrum van Kaapstad verkennen. Long street is erg bekend, maar vonden wij niet heel leuk, en Bo-Kaap is een wijk met fel gekleurde huizen dus daar natuurlijk een heuse fotoshoot gehouden. Toch was het allemaal net wat minder dan het in de brochures leek en het feit dat we bijna op elke straathoek werden aangeklampt door bedelaars hielp ook niet. Na Bo-Kaap hebben we de Slave Lodge bezocht. Het is nu een museum, maar is een van de oudste gebouwen van Kaapstad, waar ten tijde van de VOC de slaven werden ondergebracht. Erg confronterend om dit te zien, zeker omdat het ook een stuk van onze geschiedenis is, veel dingen waren ook in Nederlands beschreven waardoor je het je des te meer realiseert. Verder was er nog een stuk museum gewijd aan HIV en aids, waar hier naar het schijnt 1 op de 4 mensen aan lijdt. Ook niet het vrolijkste onderwerp dus terneergeslagen verlieten we het museum weer. Monika had haar eigen plannen voor avondeten en bovendien is ze vegan, dus Amber en ik gingen Ethiopisch eten. Ik heb ooit eerder in Berlijn Ethiopisch gegeten en vond het toen erg lekker, dus toen ik zag dat hier een Ethiopisch restaurant was, heb ik Amber overgehaald. Het was een belevenis en zeker Ambers koffie was een heel gebeuren met wierook, popcorn (!) en een speciaal kopje zonder oor. Maar zeker een aanrader!

Woensdag hadden we de tweede poging gepland voor het walvissen spotten. Hermanus ligt genoeg in de buurt van Kaapstad dat we nog op en neer konden rijden en we moesten en zouden walvissen zien. Helaas kregen we 's ochtends weer een sms'je dat het afgelast was. Plan B trad dus in werking: de Cape Peninsula ontdekken!

We namen Monika weer mee want het was goed bevallen met haar erbij. Eerst gingen we naar Muizenberg, daar staan allerlei schattige felgekleurde strandhuisjes en zijn een hoop surfers bezig in de golven. Vervolgens gingen we naar Kalk Bay om te lunchen en hebben we het haventje bekeken waar zeehonden op de kade lagen en probeerden vis uit argeloze toeristen hun handen te jatten. We hebben ons bijna een uur vermaakt met de zeehonden bekijken.

Vervolgens stonden de Afrikaanse pinguïns in Boulders Beach op de planning! Ook daar hadden we dágen kunnen spenderen, maar er was nog meer te zien in Cape Peninsula. Zoals Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Ondertussen was het weer omgeslagen en was het flink bewolkt en winderig. Terwijl we de tocht naar cape point maakten begon het natuurlijk te regenen, maar als Nederlandse bikkels die wij zijn en Monika was ook geen watje hebben we op onze tanden gebeten en zijn we stug doorgegaan. Uiteindelijk was het het wel waard, want het uitzicht was erg mooi!

Op de terugweg naar Kaapstad zijn we via Chapmans Peak gereden, wat een scenic drive moet zijn, maar in het donker is daar niet veel van te zien. Heerlijk gegeten in Houtbay bij een aanrader van René en daarna lekker vroeg ons bed in, want donderdag stond de taxi om half negen voor de deur om ons naar Franschoek te brengen. Franschoek bestaat grotendeels uit wijngaarden. Op aanraden van René hadden we kaartjes voor de Wine Tram, een hop on hop off tram of trambus die je langs zo'n zeven/acht wijngaarden brengt en je kan zelf kiezen waar je uitstapt en of je er een uurtje of langer wilt blijven. Onze eerste halte was Le Maison. We hadden keus tussen twee wijnen proeven, zes of zes met bijpassende hapjes. Twee leek ons toch wel wat weinig, maar met eten ook weer een beetje overdreven. Het was half elf, maar waarom ook niet, we hadden toch een taxi voor de terugweg. Dus twaalf glazen op ons tafeltje terwijl de rest van onze mede tramgangers de glazen deelden of voor twee wijnen hadden gekozen. Ach, go hard or go home, right? Helaas waren twee van de zes ronduit ranzig, wel erg duur, dus we zullen er wel geen verstand van hebben. En geen spuugbakjes dus gewoon doorslikken die hap.

De tweede stop was Leopards Leap, lekkere slobberwijnen, dus de wél aanwezige spuugbakjes zijn door ons niet veel gebruikt. Hier hebben we ook een vlees en kaas plankje genoten want de lege maag ging ons toch wel parten spelen. Ik vond een wijn zo lekker dat ik graag de fles wilde kopen, maar de trambus kwam er al aan, dus Amber vooruit gestuurd om de bus tegen te houden en ik rende de winkel in. Ik voelde me aardig Amerikaans toen ik de hele groep ophield omdat ik zonodig iets moest kopen, maar ik heb uitgebreid m'n excuses aangeboden en niemand leek er mee te zitten, en uiteindelijk ging het om vier minuten.

De derde stop was Franschoek Cellar. Bij het uitstappen merkte ik ineens dat ik het koud had en wat een verrassing: mijn jas vergeten bij leopards leap. Dat lag natuurlijk niet aan de wijn, maar het was gelukkig geen probleem en de staf zou mijn jas ophalen. Wat een service!

Bij Franschoek Cellar deden we chocolate pairing. Dus bij elk glas wijn een bijpassend chocolaatje. Beviel goed. Toen het tijd was om weer naar de bus te gaan, duurde het net wat te lang met de rekening en zelfs het rennen had geen zin, dus bus was al weg. Dat betekende nog een uur spenderen in Franschoek Cellar, maar ze hadden Wi-Fi dus het was geen ramp.

Een uur later wisten we wel de bus te halen en zette de bus ons af bij de daadwerkelijke tram. De tram bracht ons naar La Grande Provence. Opgericht in zestienhonderdnegentig en nog iets, maar de focus was al een beetje weg. En man man man, wat hadden ze hier lekkere wijnen en goede kaas. Nog maar twee flesjes gekocht en Nederlands Afrikaans gepraat met de aardige jongeman die ons bediende wat uitzonderlijk soepel verliep. Zou het de dubbele tong zijn geweest?

22 wijnen later zaten we weer in de taxi terug naar Kaapstad. Onze chauffeur was enorm geïnteresseerd en aardig en nam zelfs een omweg voor ons die mooier was en we vermaakten ons prima. Bij de airbnb aangekomen wilde ik Monika laten weten hoe laat we zouden gaan eten, maar m'n mobiel was in geen velden of wegen te bekennen. Pure paniek want de telefoon is aardig belangrijk, zeker omdat die van mij de lokale simkaart bevat.

Ik wist zeker dat ie in de taxi moest liggen en de aardige chauffeur leek mij wel iemand die hem netjes zou terug brengen. Gelukkig kon ik via Ambers mobiel het nummer van het taxibedrijf vinden en bellen en een uur later was ik goddank weer herenigd met mijn telefoon.

Die avond hebben we bij een vegetarisch restaurant gegeten en was ook weer erg lekker!

Vrijdag was de grote spannende dag: great white shark cage diving!

In de ochtend zijn we nog langs Camps Bay gereden vanwaar je een mooi uitzicht op de Twaalf Apostelen hebt, een bergrichel met natuurlijk twaalf bergpuntjes.

Om half twaalf waren we ingecheckt en moesten we binnen vijftien minuten lunch zien te regelen. Er zat een restaurant naast het kantoortje van de haaientocht en de aardige ober gevraagd wat er binnen vijftien minuten geserveerd kon worden. Dit werd als een uitdaging opgevat en binnen vijf minuten hadden we fish n chips op tafel en was het onze taak dit binnen tien minuten naar binnen te schrokken. Geen lichte maaltijd zoals ons werd aangeraden, maar het moest maar.

En daar gingen we dan, samen met alle andere (Amerikaanse) passagiers. We zouden naar een eiland vol zeehonden varen omdat daar haaien normaal wel rondhangen omdat ze op de jonge zeehonden jagen. Halverwege werd er ineens 'dolfijnen!' geroepen en een groep van wel meer dan 30 Common Dolphins omringde de boot. Wat een schitterend gezicht, de dolfijnen die uit het water springen, met de golven die de boot creëert, spelen en onder de boot door schieten en zo dichtbij komen dat je ze bijna kan aanraken.

Eenmaal bij het eiland aangekomen begon de missie een haai aan te trekken. Dit heeft flink wat om handen, want aas is verboden dus moet het met een nep zeehond en een soort geuraas. We moesten nog een keer verplaatsen want ergens anders zou het beter werken, maar inderdaad, na een uur proberen schoot de eerste Witte Haai voorbij de boot. Amber zag er helaas niets van, want het schommelen van de boot veroorzaakte dat ze over de reling hing en de fish m chips nog een keer langs zag komen. De eerste vier mensen gingen snel de kooi in en konden een aantal keer goed de haai langs zien zwemmen. Vanaf de boot was de haai ook goed te zien en dat was al aardig indrukwekkend.

Na een tijdje mocht ook de tweede groep de kooi in, nadat er opnieuw een haai was aangetrokken, want ze blijven niet lang hangen wanneer ze merken dat er niets te halen valt. Ook zij zagen een aantal keer goed de haai langs zwemmen.

Toen was het onze beurt en misschien raad je het al een beetje, het was niet zo'n groot succes. We stonden erg lang op de boot te wachten met een verschrikkelijk krappe wetsuit aan en er kwam maar geen haai opdagen. Op het moment dat er wel eentje langs zwom, stond Amber nog over de reling en moesten we als een gek die kooi in en snel de zuurstof in onze mond en onder water. De zee was aardig frisjes op z'n zachtst gezegd en de kooi flink benauwd. Onder water wist ik niet waar ik kijken moest en uiteindelijk zag ik een glimp van een wegzwemmende haai. Onze gekochte onderwater wegwerpcamera's gingen nutteloos om onze polsen en toen we bedachten om die dingen te gebruiken, begrepen we geen snars van hoe ze werkten. Vervolgens was de haai verdwenen en het duurde zo lang voor dat er nog een verscheen dat de tijd om was en we weer richting de kade moesten. Helaas pindakaas.

's Avonds hebben we ons getroost met heerlijke pizza's en zijn we weer op tijd naar bed gegaan.

Zaterdag mochten we eerst onze tickets ophalen voor de rugbywedstrijd van diezelfde dag. Daarna gingen we naar The Old Biscuit Mill. Op zaterdag is daar een soort foodtruck market, maar dan zonder de trucks, alleen kraampjes. Maar super lekker eten en we hebben er ontbeten met crepes. En toen, eindelijk, richting Hermanus voor de whale watching! Na een educatieve uitleg over de walvissoorten die te vinden zijn (southern right whale, humpback whale en de Bryde's Whale) gingen we op pad. Deze boot schommelde gelukkig een stuk minder dus de crepes bleven waar ze waren. Na zo'n drie kwartier varen was de eerste bult zichtbaar. Een Southern Right Whale! Het waren er twee en ze kwamen zelfs richting de boot om even een kijkje te nemen. Heel indrukwekkend om zulke grote dieren te zien en in de twee uur dat we op het water waren hebben we zo'n tien Southern Right Whales gezien. Geen andere soorten, maar dit was al enorm gaaf!

Rechtstreeks vanuit Hermanus gingen we naar de rugbywedstrijd. Het was een Nieuw-Zeelands clubteam The Chiefs tegen Kaapstads The Stormers. Kwartfinale. Erg fijne gespierde mannen om naar te kijken, dus wij zijn fan. Zonder enig idee te hebben wat er eigenlijk gebeurde, want rugby spelregels waren ons compleet onduidelijk, riepen we gewoon mee met het publiek en zwaaiden we net zo hard met onze vlaggetjes. Ook dit was een hele belevenis om zo een rugbywedstrijd te kijken, zeker omdat we in het beste vak ongeveer tegen het veld aan zaten. De wedstrijd vloog voorbij en helaas verloren de Stormers maar zonder enig gedoe verliet iedereen netjes het stadion.

's Avonds aten we bij een Afrikaans restaurant. Onze gezichten werden beschilderd, er werd gedanst en gezongen en het waren allemaal traditionele Afrikaanse gerechten. Als voorgerecht kregen we vetkoek met zeewiersoep dat volgens Amber eigenlijk 'gewoon een oliebol met erwtensoep' was. We zaten overduidelijk nog niet echt in de Afrikaanse sfeer. Na het eten zochten we Monika weer op die we sinds woensdag niet meer hadden gezien en zijn met z'n drieën naar The Beerhouse on Long Street gegaan. Twintig bieren op de tap en honderd in fles, dus genoeg te kiezen. Een Zuid-Afrikaanse jongen van Xhosa en Zulu komaf sprak ons aan en ineens ging het gesprek over hun inwijdingsritueel wat inhoudt dat ze op hun achttiende de bush in moeten waar ze zonder enige verdoving een besnijdenis ondergaan. Ook hij had dit gedaan, maar zei heel stellig dat zijn zoons dit nooit zouden doen. Er overlijden jaarlijks jongens door infecties en regelmatig verliezen ze hun gewaardeerd lichaamsdeel.

Na twee rondjes hielden Amber en ik het voor gezien, de dagen hier zijn flink gevuld en uitputtend.

Zondag was het eindelijk echt mooi weer: geen wolkje aan de lucht, weinig wind en zo'n 24 graden. Tijd om de Tafelberg te 'beklimmen' oftewel, de Cable Car in te gaan en ons naar de top te laten brengen. Toch hebben we het eerste stuk wel moeten lopen want de cable car zit niet aan de voet van de berg, maar meer halverwege. We hebben het uitzicht toch wel een beetje verdiend misschien. Het uitzicht over Kaapstad was fenomenaal, je kon de hele cape peninsula zien, robben eiland en natuurlijk de hele stad zelf. Ook hier zijn weer de nodige foto's gemaakt.

In de middag pikten we Monika weer op om nog een keertje naar de waterfront te gaan. We hebben nog een beetje gewinkeld, wat heel onverstandig is aangezien onze backpacks echt al propvol zitten zonder extra aankopen, maar we konden het niet laten.

Zondagavond was eigenlijk onze echte laatste avond. De rest van de week reizen we weer naar Johannesburg dus zitten we veel in de auto en kunnen we niet ergens even settelen. We hadden voor ons laatste avondmaal in Kaapstad een redelijk chic restaurant uitgekozen aan de waterkant, waar we heerlijk vis hebben gegeten. Na het eten hebben we onze tassen ingepakt of een poging gedaan tot, in mijn geval. Ik los het nog wel op ergens komende week...

Donderdag vliegen we al weer naar huis en vrijdag zullen we Nederlandse bodem weer aanraken. Hoewel we jullie allemaal verschrikkelijk missen, hebben we voor ons gevoel hier veel te weinig tijd gehad en is er nog zo veel meer te zien en te doen! Maar we hebben nog ongeveer vier dagen, dus wie weet wat er nog meer gaat gebeuren!

Liefs, Rosa en Amber


Reacties

Reacties

Sylvia

Meiden wat een prachtige verhalen, wat maken jullie veel mee.
Geweldig hoor!

Anja

Heerlijk om jullie avonturen te lezen! Nog veel plezier de laatste dagen. Goed je snel weer te zien xx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active