Lieve lezers!

Wat later dan normaal maar door drukte vanwege de safari naar Krugerpark was het er een beetje bij ingeschoten. Maar vorige week is het weer het nodige gebeurd waar we jullie graag van op de hoogte brengen.

Maandag hebben we onze eerste nacht in pretoria gehad, onze eerste nacht op eigen houtje. Het hostel is prima, we hebben een vierpersoons dorm, maar we hebben 'm voor onszelf. Maandag staan we op tijd op omdat we naar Onderstepoort gaan. Onderstepoort is de diergeneeskunde faculteit en via mijn vader hebben we kunnen regelen dat we daar drie dagen met studenten die hun coschappen lopen, mee mogen lopen. Onze contactpersoon is René Perridge, de liefste vrouw van heel Pretoria. Bij onze ontmoeting krijgen we niet een hand, maar een knuffel en regelt gelijk dat we op de juiste plek in de faculteit terecht komen. En we hebben enorme geluk: de eerste patiënt deze ochtend is een panter die voor een echo komt. Voor de oplettende lezer: nee, de panter komt niet in de natuur voor in Afrika, maar in Zuid-Amerika. Deze kwam dan ook uit een dierentuin. Hij at al een tijdje niet goed en ook zijn ontlasting was niet goed verteerd. Het enige wat ze konden vinden op echo waren wat cysten op de nieren en ze dachten dus aan cystic kidney disease, we hebben helaas niet gehoord wat de uiteindelijke diagnose is geworden want daarvoor bleven we niet lang genoeg. Verder hebben we het terrein een beetje verkend, nam René ons mee lunchen en in de middag hebben we bij de patiëntbespreking gezeten waar ons geheugen over bepaalde ziektes weer een beetje opgefrist is.

's Avonds hebben we voor het eerst in lange tijd weer eens voor onszelf gekookt.

Dinsdag hebben we de ochtend op de OK gespendeerd en geassisteerd bij een kruisbandoperatie bij een Pekinees. Daarna nam René ons mee voor koffie. De middag hebben we op 'outpatients' gestaan. Outpatients is hun benaming voor de eerstelijns kliniek van hun faculteit. Utrecht heeft dit niet, we hebben alleen tweedelijns. Dit was een redelijk heftige middag met vier euthanasieën en een heftig verwaarlozingsgeval. Het drukte onze neus weer eens op de minder romantische kant van het beroep.

Woensdag hadden er geregeld dat we mee mochten op 'outreach'. Outreach is dat ze met een flinke wagen met zeven studenten en een dierenarts naar de arme omgeving rijden en daar voor een flink gereduceerde prijs veterinaire zorg verlenen. Ze gaan elke keer naar dezelfde plek en daar komen de mensen dan met hun dieren naar toe of zonder dieren en vertellen hen dan dat de studenten en arts naar hun huis moeten komen om daar hun koe/schaap/hond etc te bekijken. Koppeldiagnostiek is hier niet zo groot, het gaat voornamelijk om individuen. We hadden twee honden die TVT hadden (transmissible veneral tumor), een soort overdraagbare vaginale tumor die vooral door slechte hygiëne om zich heen kan slaan. Je ziet het dus regelmatig in de arme buitenwijken. Deze honden hebben chemo ingespoten gekregen en moeten volgende week als de studenten weer met de auto komen opnieuw behandeld worden. De hondeneigenaren betaalde omgerekend ongeveer €10 om twee honden voor TVT te behandelen en eentje te ontwormen. Daarna gingen we naar een boer met een stuk of zeven koeien die we moesten checken, vaccineren, opvoelen en eentje was ziek dus daarvan hebben we ter plekke bloeduitstreikjes van gemaakt en op basis daarvan antibiotica en ontwormd. Amber en ik mochten hierbij helpen en Amber heeft voor het eerst een koe opgevoeld. We leerden ook dat iedereen die in Zuid-Afrika een studie doet die iets met zorg te maken heeft na het behalen van zijn of haar diploma een jaar voor de staat vrijwillig ergens in het land moet werken. Om iets terug te geven aan het land. Het enige nadeel is dat de persoon in kwestie niet echt iets te zeggen heeft over waar hij geplaatst wordt. Maar verder vinden we dit eigenlijk wel een mooi intiatief. Woensdagmiddag hebben we René maar eens getrakteerd op koffie met wat lekkers, want daar werd het wel eens tijd voor. René was zo lief geweest om een document voor ons te maken met alle dingen die nog in Zuid-Afrika moeten doen met foto's en website's. Daar gaan we zeker gebruik van maken!

Verder hebben we nog rondgelopen op het terrein en met de onderwijspaarden geknuffeld die hier gek genoeg helemaal niet van pepermuntjes houden. Amber deed haar best maar ze trokken de gekste gezichten en vervolgens spuugden ze allemaal het pepermuntje weer uit. De enige die het lekker vond was een veulen die waarschijnlijk nog wél open stond voor nieuwe ervaringen.

Donderdag ben ik naar de kapper geweest die aangeraden werd door een collega van René, want daar was het wel eens tijd voor. Verder zijn we naar een groot winkelcentrum geweest waar we lekker hebben geluncht en een beetje hebben gewinkeld. Donderdagmiddag hebben we een poging gewaagd om bij het hostel in het zonnetje te liggen maar er lopen hier vier honden rond die helaas hun behoefte in het mooie grasveldje doen, dus die poging viel snel in het water.

Vrijdag hebben we de toerist pretoria uitgehangen. Eerst gingen we naar de union building waar een enorm standbeeld van Nelson Mandela staat. De navigatie had ons alleen naar de ingang gestuurd, waar je als toerist niets te zoeken hebt, want het is niet open voor publiek, maar de bewakers waren alleraardigst en stuurden ons de goede kant op.

We waren door iedereen gewaarschuwd dat we enorm op moesten passen met onze spullen en er vooral niet uit moesten zien alsof we een mobieltje, geld of wat dan ook bij ons droegen, maar het was bijna uitgestorven bij het gebouw op een paar Aziaten na. We hebben dus lekker de toerist uitgehangen.

Daarna zijn we doorgereden naar het Voortrekkers monument. Het Voortrekkers monument is voor ons een beetje een raar fenomeen: het is neergezet om de voortrekkers te herdenken en te vieren die de oorspronkelijke bewoners, de zulu mensen, bevochten en overwonnen hebben. Elk jaar op 16 december worden de voortrekkers herdacht, want toen was er een grote slag, waar de zulu overwonnen zijn. Je loopt daar met een raar gevoel rond, want het is eigenlijk gekkenhuis dat dit gevierd wordt in onze ogen. Maar wie zijn wij, hè.

Daarna zijn we van het monument naar een fort gewandeld. Het leek niet zo ver, maar daar hadden we ons toch even op verkeken. En het ging toch ook best een stuk omhoog. Wat wel heel gaaf was, was dat dit gebied een reservaat is, dus op de weg kwamen we twee zebra's tegen die we tot een meter of tien konden naderen. In het fort was een klein museumpje waar we erachter kwamen wat een gruwelijkheden de Britten de Afrikanen hebben aangedaan. We waren in de veronderstelling dat concentratiekampen een Duitse uitvinding was, maar de Britten hadden ze al eind negentiende eeuw in Zuid-Afrika.

Op het moment dat we weer af wilden dalen naar beneden kwam er een meneer van het reservaat naar ons toe die zei dat er een shortcut naar beneden is. Waar we er een uur over deden om boven te komen, stonden we met hooguit een kwartier weer beneden. Daarna zijn we door het centrum van pretoria naar het hostel gereden, waar het een grote hysterische bende is, met toeterende auto's, mensen midden op de weg, auto's die zomaar stoppen met rijden en wegen die zonder aankondiging afgesloten blijken te zijn. Gelukkig zijn we ook hier zonder kleerscheuren uit gekomen. Die avond hebben we lekker pizza besteld en wilden we lekker gaan slapen toen bleek dat de buren, de kamer ernaast, die met een deur verbonden is met onze dorm, flink wiet aan het roken waren. Onze kamer stond letterlijk blauw van de rook en alles stonk. Ik heb toen maar de hosteleigenaar opgezocht en onze situatie uitgelegd. We kregen meteen een gratis upgrade naar een eigen huisje met eigen douche en toilet en hij was zeker niet blij met onze buren. We hebben heerlijk geslapen in ons nieuwe verblijf, maar helaas was het maar voor één nachtje.

Zaterdag hebben de spullen ingepakt, nog wat boodschappen gedaan en zijn we naar Johannesburg vertrokken. Daar kwamen we in een geweldig hostel: vier katten, die bij je op schoot komen, netflix, een computer en hele aardige eigenaar (hoe kan het ook anders als je katten hebt). Hier hebben we ons klaargemaakt om zondagochtend heel vroeg naar het verzamelpunt te gaan om onze vijfdaagse safari te gaan doen!

Over onze safari hoor je in de volgende blog, dus heb nog even geduld.

Heel veel liefs,

Amber en Rosa